Draai het om

Arbeid geeft Vrijheid (Arbeit macht Frei). De uitdrukking komt van de titel van een novelle van de Duitse philoloog Lorenz Diefenbach, Arbeit macht frei: Een vertelling van Lorenz Diefenbach (1873), waar gokkers en fraudeurs de weg naar deugdelijkheid vinden door hard te werken.

theresienstadt

Theresienstadt

De uitdrukking werd ook gebruikt in het Frans (“le travail rend libre!”) door Auguste Forel, een Zwitserse wetenschapper, neuroanotomist en psychiater in zijn artikel “Fourmis de la Suisse” [“Mieren van Zwitzerland”] (1920). In 1922, heeft de Duitse-Weense Schoolvereniging ( Deutsche Schulverein of Vienna), – een etnische nationalistische “beschermings” organisatie van Duitsers binnen het Oostenrijkse keizerrijk, ledenzegels gemaakt met de tekst” Arbeit macht frei”. Het werd geadopteerd in 1928 door de Weimar regering als slogan om de effecten uit te dragen van de door hun gewenste politiek van grote-schaal-werkprogramma’s om aan de werkeloosheid een eind te maken. De spreuk werd in 1933 door de nazi’s verder gebruikt. Oorspronkelijk was de spreuk niet zozeer cynisch als wel belerend bedoeld.

Wij draaien het om, Vrijheid maakt Arbeid. In deze maatschappij moeten en zullen we de koppeling tussen Arbeid, Vrijheid en Inkomen loskoppelen. Het systeem van arbeidsproductiviteit kan vervangen worden automatisering. Inkomen mag niet meer afhangen van arbeid om te kunnen leven. We moeten terug naar de kunst van het leven met emotie, vrijheid, en eigenwaarde.

De Filosofie van de Vrijheid is een animatie op basis van wat nu de epiloog is van Ken Schoolland’s boek, “De avonturen van Jonathan Lichtgelovige.” (“The Adventures of Jonathan Gullible.”) Het begon in 1992 toen een Russische vertaling van het boek werd gepubliceerd. De uitgever Dmitry Costygin vertelde Ken dat weinig mensen in Rusland wisten wat ‘eigendom’ of ‘belastingen’ waren, en Ken reageerde darop door het schrijven van een inleiding die de filosofie van zijn boek beschreef. Het werd zo populair dat nu de epiloog in bijna elke taal beschikbaar is (40+ talen), en het inspireerde Kerry Pearson (aka Lux Lucre) om een er een animatie van te maken.

Vrijheid

Slavenarbeid

Basisinkomen

Stel, je bent begonnen om het positieve in je leven uit te dragen, maar niet iedereen begrijpt je.

Dan kun je dit onbegrip voor je goede bedoelingen veranderen.

Het systeem is simpel:

– Dit ben ik en ik heb twee kanten.
– Deze twee kanten vertellen de volledige waarheid over mijzelf.
– Omdat ik de negatieve kant in mijzelf nog niet erkent heb staat deze tussen mij
en de rest van de wereld.

Niet alleen NU maar totdat ik hem helemaal opgelost hebt.

– Wordt er tegen je gelogen, dan zal je zelf ook wel eens gelogen hebben. 
– Ben je wel eens bedrogen, dan zal je zelf ook wel eens bedrogen hebben. 
– Ben je wel eens bestolen, dan zal je zelf ook wel eens gestolen hebben. 
– Krijg je ergens de schuld van, dan zal je zelf ook wel eens iemand de schuld
hebben gegeven. Etc. etc. etc.

Zonder oorzaak kan er geen gevolg bestaan, dus draai het eens om en zie de waarheid van je bestaan.

Noem het een rare manier van naar de wereld kijken, maar besef dat niet de wereld maar alleen jij de hele dag in de spiegel van jezelf kijkt.

Een mens ziet opeens de volledige waarheid van zijn bestaan.

Een mens die zich opeens weer mens gaat voelen in dit aardse bestaan.

Als je niet alles over jezelf leert in dit leven dan heb je maar voor de helft bestaan.

Begin je vandaag weer met je progressieve evolutie of bent je je ware zelf gisteren alweer vergeten.

Volgens een BBC-documentaire van Laurence Rees werd de spreuk in Auschwitz in opdracht van Rudolf Höss bevestigd. Deze had zelf een aantal jaar gevangengezeten in de Weimarrepubliek en had daar ervaren dat het doen van fysiek werk hem door de gevangenschap heen hielp. In de nazipropaganda heette het dat de Joden in de kampen zouden leren werken tot misschien de dood erop zou volgen (want daar zouden ze door genetische oorzaken niet op berekend zijn).

Een van de letters boven de toegangspoort van Auschwitz lijkt incorrect aan het hekwerk bevestigd te zijn: de “B” uit Arbeit lijkt op zijn kop te staan. Een veelgehoord verhaal is dat dit door de gevangenen zelf gedaan zou zijn: uit protest, of als waarschuwing aan nieuwe gevangenen. Het is echter onwaarschijnlijk dat dit de nazi’s niet zou zijn opgevallen, of dat, als het ze wel was opgevallen, ze het vijf jaar lang zouden hebben laten zitten. Een andere verklaring luidt als volgt: in het Duitsland van die tijd werd volop geëxperimenteerd met schreefloze lettertypes, en in sommige varianten werd de onderste boog van de ‘B’ kleiner weergegeven dan de bovenste. De bovenste boog van de ‘B’ is (vrijwel) even groot als de boog van de ‘R’.

Het ijzerwerk met de spreuk in Auschwitz werd in de ochtend van 18 december 2009 van het hek losgemaakt en gestolen. Op 21 december meldde men dat het ijzerwerk, in drie stukken gezaagd, teruggevonden was in Noord-Polen. Vijf verdachten werden opgepakt. Drie van hen hebben inmiddels bekend.

Op 1 november werd een deur met het opschrift “Arbeit macht frei” gestolen bij kamp Dachau: https://vrijheidmaaktarbeid.nl/blog/arbeid-macht-frei-gestohlen/

Noot: Sommige mensen lijken zich te storen aan het logoplaatje van deze website, met name dat het in spiegelbeeld is neergezet. Bedenk echter dat de mensen die in het kamp zaten het smeedwerk alleen maar van deze zijde hebben gezien! Lees ook: https://vrijheidmaaktarbeid.nl/blog/ben-ik-nou-gek-of-de-wereld/

Meest recente berichten

Werk is intrinsiek goed. Of misschien niet?

Geplaatst op door

Afbeelding van David Mark via Pixabay

Ter ere van Labor Day bied ik dit ontroerende citaat aan van de Schotse essayist en historicus Thomas Carlyle:

Al het ware Werk is heilig; in al het ware Werk, ware het maar waar handwerk, is er iets van goddelijkheid. Arbeid, wijd als de aarde, heeft zijn top in de hemel. Zweet van het voorhoofd; en vandaar op naar het zweet van de hersenen, het zweet van het hart; die alle Kepler-berekeningen, Newton-meditaties, alle wetenschappen, alle gesproken heldendaden, alle geacteerde heldendaden, martelaren omvat – tot aan die “pijn van bloedig zweet”, die alle mensen goddelijk hebben genoemd!

– “Verleden en heden” (1843)

Heel mooi. Velen van ons zijn het erover eens dat werk inherent goed is, karaktervorming en een uiting van iemands ernst en betrouwbaarheid. Anderen van ons voeren echter een krachtig argument aan dat werken voor zichzelf zinloos en belachelijk is. Wie heeft er gelijk?

De anti-werkbeweging is degene die de laatste tijd de meeste aandacht krijgt. Er is China’s ” plat liggend ” beweging. Er wordt stil gestaakt . Daar is het grote ontslag. En dan is er nog het feit dat veel mensen gewoon niet meer willen werken. In de Verenigde Staten is de arbeidsparticipatie al twee decennia gedaald en waren er op de laatste dag van juli van dit jaar meer dan 11 miljoen openstaande vacatures.

Maar op deze Dag van de Arbeid wil ik me richten op de andere groep: degenen die anti-antiwerk zijn (of gewoon pro-werk).

De pro-work-filosofie stelt dat werk goed is boven de economische waarde die het creëert. „In alle arbeid schuilt winst”, zegt de bijbel . Pro-werkmensen zijn eerder bang dan dat ze de dag verwelkomen waarop robots alles voor ons regelen en we de hele dag genieten van vrije tijd. Sommigen zouden liever de stekker uit sommige van die robots trekken en mensen de toiletten, parken en databases laten schoonmaken.

Maar waarom is het werk op zichzelf waardevol? In de economie van het leerboek is vrije tijd tenslotte het goede en werk het noodzakelijke kwaad. “Hoe hebben zoveel mensen het punt bereikt waarop ze accepteren dat zelfs ellendig, onnodig werk moreel superieur is aan helemaal geen werk?” vroeg de antropoloog David Graeber in een boek uit 2018 .

Vorige week las ik een knap stuk psychologisch onderzoek dat volgens mij antwoord geeft op Graebers terechte vraag. De titel zegt het al: “The Moralization of Effort.”

Mensen zijn geëvolueerd in samenlevingen die samenwerking op prijs stelden, zo luidt de theorie. Mensen die hard werken zijn vaak teamspelers. Dus hard werken in primitieve samenlevingen was een kostbare maar effectieve manier om iemands betrouwbaarheid aan te tonen. Als gevolg hiervan zijn onze hersenen tegenwoordig bedraad om inspanning te zien als een bewijs van moraliteit. “Net zoals mensen onnodig prosociaal gedrag zullen vertonen om zich te onderscheiden als een superieure samenwerkingspartner”, zegt de krant, “kunnen vertoon van inspanning, inclusief economisch onnodige inspanning, een vergelijkbare functie hebben.”

Dit concept is niet nieuw, maar het rapport ‘Moralization of Effort’ test het en vindt er sterke steun voor, met behulp van zeven slimme experimenten waarbij honderden mensen in de Verenigde Staten, Zuid-Korea en Frankrijk betrokken waren. De keuze van landen is interessant. Koreanen staan ​​bekend als harde werkers. Ze hebben zelfs een woord voor dood door overwerk: gwarosa . De Fransen werken minder uren dan de meesten en zijn trots op hun savoir vivre.

In één experiment kregen de deelnemers te horen over twee fictieve mensen die hun werk even goed doen. De een vindt het makkelijk en de ander vindt het moeilijk. In alle drie de landen – ja, inclusief Frankrijk – beoordeelden mensen de persoon die meer moeite moest doen om de klus te klaren als moreel.

In een ander experiment, waarbij alleen Amerikanen betrokken waren, kregen de deelnemers te horen over ‘Geoff’, een fictieve medische schrijver wiens taken kunnen worden vervangen door software. Geoff kan ofwel het schrijverswerk blijven doen zonder de software of de software het werk laten doen terwijl hij het volgende jaar uitrolt. Hoe dan ook, in dit verzonnen verhaal zal hij zijn volledige salaris opnemen. Deelnemers beoordeelden de roekeloze Geoff – degene die zonder goede reden werkte – als aanzienlijk moreel en warmer, hoewel minder competent, dan de freeloading Geoff.

De onderzoekers ontdekten ook dat deelnemers mensen als moreel en betrouwbaarder beoordeelden wanneer ze harder moesten proberen om een ​​hardlooptraining te voltooien. Ook werd iemand die een marathon liep voor het goede doel gezien als moreel superieur aan iemand die slechts een 5K liep voor het goede doel. (Merk op dat het op zichzelf al vreemd bestraffend is om mensen te verplichten een marathon te lopen voordat ze geld geven aan het goede doel van hun keuze.)

Hoewel de werk-is-goed-mentaliteit misschien evolutionaire voordelen heeft gehad, kan het averechts werken in de moderne wereld, beweren de auteurs. Miljoenen arbeiders kunnen “morele waarde signaleren door middel van gestructureerd gezwoeg”, schrijven ze, in navolging van Graeber. “We zijn bang dat het ook schadelijke stimuleringsstructuren heeft gecreëerd die workaholisme en vreugdeloze toewijding belonen voor alledaagse inspanningen die weinig waarde opleveren buiten het signaal van een intensieve betrokkenheid.”

Ik denk dat het pro-werkkamp, ​​hoewel stiller, groter en invloedrijker blijft dan het anti-werkkamp dat de laatste tijd alle krantenkoppen trekt. Kijk maar naar de sterke oppositie tegen het idee van een universeel basisinkomen dat door Andrew Yang en anderen wordt verdedigd.

Ik interviewde de hoofdauteur van het artikel “Moralisatie van inspanning”, Jared Celniker, een postdoctoraal wetenschapper in psychologie aan de Universiteit van Californië, Irvine. Zijn co-auteurs zijn Andrew Gregory, Hyunjin Koo, Paul Piff en Peter Ditto – allemaal van de afdeling psychologische wetenschappen van Irvine – en Azim Shariff van de afdeling psychologie van de Universiteit van British Columbia.

“Deze intuïtieve moralisering van de inspanning die we doen voor andere mensen, maar zelfs voor onszelf, drijft veel rare culturele dingen aan,” zei Celniker.

We hebben besproken waarom bazen bedienden terug naar kantoor slepen, ondanks het bewijs dat ze gelukkiger en vaak productiever zijn als ze thuis werken. De standaardverklaring is dat het beter is voor kameraadschap en innovatie. Daar zou een kern van waarheid in kunnen zitten. Maar ik speculeerde, op basis van het artikel ‘Moralization of Effort’, dat het ook iets eenvoudiger zou kunnen zijn: bazen zijn niet tevreden dat de klus wordt geklaard. Ze willen dat hun mensen echt aan het werk zijn – moeite doen, de wenkbrauwen fronsen, worstelen met uitdagingen.

‘Honderd procent,’ beaamde Celniker. “Het is evolutionaire mismatch-theorie. Dit gedrag diende een doel. Het probleem is wanneer je ze opschaalt en ze verankert in sociale structuren en werknormen die ons niet meer zo goed dienen als vroeger.”

“Als iemand voor minder loon werkt dan ze kan leven – wanneer ze bijvoorbeeld honger heeft zodat je goedkoper en gemakkelijker kunt eten – dan heeft ze een groot offer voor je gebracht, ze heeft je een geschenk van een deel van van haar capaciteiten, haar gezondheid en haar leven. De ‘werkende armen’, zoals ze goedkeurend worden genoemd, zijn in feite de belangrijkste filantropen van onze samenleving.”

– Barbara Ehrenreich, “Nickel and Dimed: On (Not) Getting By in America” ​​(2001)

  1. Over deze Nederlandse slavernijgeschiedenis hebben we het nooit Reacties uitgeschakeld voor Over deze Nederlandse slavernijgeschiedenis hebben we het nooit
  2. De echte geschiedenis van het fooien geven Reacties uitgeschakeld voor De echte geschiedenis van het fooien geven
  3. Economische obsessie met werk en banen. Hoe zit het met minder werken? Reacties uitgeschakeld voor Economische obsessie met werk en banen. Hoe zit het met minder werken?
  4. Als werk je elk moment domineerde, zou het leven dan de moeite waard zijn om te leven? Reacties uitgeschakeld voor Als werk je elk moment domineerde, zou het leven dan de moeite waard zijn om te leven?
  5. De werkelijke macht: 10% steelt van 80% Reacties uitgeschakeld voor De werkelijke macht: 10% steelt van 80%
  6. De Wereld als Slavenkolonie Reacties uitgeschakeld voor De Wereld als Slavenkolonie
  7. Het Onvoorwaardelijk Basisinkomen – een verraad aan de werkende klasse? Reacties uitgeschakeld voor Het Onvoorwaardelijk Basisinkomen – een verraad aan de werkende klasse?
  8. Het visioen van Edward Bellamy Reacties uitgeschakeld voor Het visioen van Edward Bellamy
  9. De kunst van het Niets Reacties uitgeschakeld voor De kunst van het Niets