Als werk je elk moment domineerde, zou het leven dan de moeite waard zijn om te leven?

Stel je voor dat werk de wereld had overgenomen. Het zou het centrum zijn waar de rest van het leven om draaide. Dan zou al het andere ondergeschikt worden aan het werk. Dan langzaam, bijna onmerkbaar, iets anders – de spellen die ooit gespeeld werden, de liederen die tot nu toe gezongen werden, de liefdes vervuld, de gevierde feesten – zouden lijken op, en uiteindelijk worden: alles is werk. En dan zou er een tijd komen, zelf grotendeels onopgemerkt, wanneer de vele werelden die ooit hadden bestaan ​​vóór het werk de wereld overnam, volledig zouden verdwijnen uit de culturele historie, omdat ze in de vergetelheid waren geraakt.

En hoe zouden mensen in deze wereld van totaal werk denken en klinken en handelen? Overal waar ze keken, zagen ze de pre-werknemers, werknemers, post-werknemers, werkloze en werklozen, en er zou niemand zijn onttrokken in deze volkstelling. Overal loofden en hielden ze van werken, ze elkaar elkaar het beste toewensen voor een productieve dag, hun ogen open voor taken en ze alleen sluiten om te slapen. Overal zou een ethos van hard werken worden verdedigd als het middel waarmee succes moet worden bereikt, luiheid wordt beschouwd als de ernstigste zonde. Overal bij content-providers, kennismakelaars, samenwerkingsarchitecten en hoofden van nieuwe divisies is onafgebroken gekakel te horen over workflows en delta’s, over plannen en benchmarks, over opschalen, inkomsten genereren en groei.

In deze wereld zou eten, uitscheiden, rusten, seks hebben, oefenen, mediteren en pendelen – nauwlettend gevolgd en altijd geoptimaliseerd – allemaal bevorderlijk zijn voor een goede gezondheid, wat op zijn beurt weer ten dienste zou worden gesteld om steeds meer te worden productief. Niemand dronk teveel, sommigen microdoseerden op psychedelica om hun werkprestaties te verbeteren, en iedereen zou oneindig lang leven. In de hoeken circuleerden geruchten soms over dood of zelfmoord door overwerk, maar zo’n lichtvoetige susurrus zou terecht gezien worden als niet meer dan lokale manifestaties van de geest van totaal werk, voor sommigen zelfs als een loffelijke manier om werk te doen naar zijn logische limiet in ultieme opoffering. In alle uithoeken van de wereld zouden mensen daarom handelen om het totale verlangen van het totale werk te voltooien: zichzelf volledig manifest te zien.

Deze wereld, zo blijkt, is eigenlijk helemaal geen science fiction. Het ligt vrij dicht bij onze huidige werkelijkheid.

We staan op het randje van deze ‘totale werkwereld’. Elke dag spreken we mensen bij wie het werk hun leven heeft overgenomen. Hun wereld is een taak geworden, hun gedachtes een last. Want in tegenstelling tot iemand die voor een contemplatief leven heeft gekozen, is de totale werker in zijn eigen ogen iemand die werkt tegen de wereld. Een wereld die bestaat uit een eindeloze stapel van taken. Als gevolg van die vertaking van de wereld ziet hij tijd als een heel zeldzaam goed. Iets waar voorzichtig mee om moet worden gegaan en continue moet worden afgewogen tegen wat er nog gedaan moet worden. Hij maakt zich zorgen om of dít nu wel hetgeen is dat hij zou moeten doen en wat er verder nog te doen is. Zijn houding laat zich niet vatten in een situatie van overwerktheid, maar juist is zijn totale focus op taken die nog verricht moeten worden. Een focus op productiviteit, effectiviteit en efficiëntie die altijd hoger moeten. Hoe? Door goede planning, het perfect beheersen van prioritering en delegatie. Een totaal werker is in het kort onophoudelijk, gespannen en vol van activiteit. Een figuur wiens belangrijkste aandoening de diepe existentiële rusteloosheid is, gefixeerd op productie van het nuttige.

Wat zo verontrustend is aan de totale werkwereld is niet alleen dat het nodeloos menselijk lijden veroorzaakt, maar ook dat het alle vormen van speelse gedachten vernietigt. Peinzen, piekeren en denken helpen mensen bij het beantwoorden van de basisvraag van ons bestaan. Hoe dat lijden wordt veroorzaakt? Er is, om mee te beginnen, een constante gespannenheid. Een gevoel van uitgerekt zijn, een druk die veroorzaakt wordt door de gedachte dat er altijd nog meer te doen is. Een gevoel dat er iets is dat de mens nu zou moeten doen. Tegelijkertijd is er ook de constant aanwezige vraag ‘is dit de beste tijdsbesteding op dit moment?’. Tijd is een vijand, een schaarse bron.

Werkers denken allemaal aan het ‘had al gedaan moeten worden’ en ‘er is vast iets productievers dat ik nu had kunnen doen’ en ‘wat moet ik hierna doen?’. Al deze zaken zweren samen als vijanden van de werker die nooit klaar is. Dan is er nog het schuldgevoel als de werker niet zo productief is als hij had kunnen zijn. Schuld is in dit geval een uiting van falen. Het falen om het tempo bij te houden, om erbij te blijven terwijl de to-do-lijst alsmaar langer blijft worden als gevolg van vermeende nalatigheid of zelfs laksheid. Dan is er nog die constante, zeurende stem in het hoofd van de werker die zegt dat het af moet zijn. Terwijl dat onmogelijk is. Want er is nooit iets af. Er blijft altijd nog iets te doen. Het hele bestaan is onbevredigend.

De last van de totale werkwereld is dus de onophoudelijke, rusteloze, opgewonden activiteit rond de toekomst. Een gevoel van een overweldigend leven, zeurende gedachtes over gemiste kansen en schuld over mogelijke luiheid. Eigenlijk ligt de totale werkwereld heel dicht bij het Boeddistische concept van dukkha. Een staat van onvervuldheid als gevolg van een leven vol lijden.

Naast dukkha verspert de totale werkwereld ook toegang tot de hogere niveaus van de realiteit. Want werk onthult geen schoonheid. In werk zit geen kunst, geen glimp van de eeuwigheid, geen geluk van de liefde of een filosofische verwondering. Want al die zaken hebben stilte, rust en een gevoel van willen begrijpen nodig. die ons in staat stellen om een ​​directe ervaring te hebben met wat groter is dan onszelf, dan wat verloren is in een wereld van totaal werk is de mogelijkheid dat we betekenis ervaren. Wat verloren is gegaan, is het zoeken waarom we hier zijn.

Origineelhttps://aeon.co/ideas/if-work-dominated-your-every-moment-would-life-be-worth-living

Auteur: Andrew Taggart
Andrew is een praktische filosoof en ondernemer. Hij is lid van de faculteit in het Banff Centre in Canada, waar hij creatieve leiders opleidt, en in Kaospilot in Denemarken, waar hij sociale ondernemers opleidt. Zijn nieuwste boek is The Good Life and Sustaining Life(2014). Hij woont in Santa Fe, New Mexico.

Waarom De Dag van het Basisinkomen op 1 mei?

NL-ockerDe Dag van het Basisinkomen is een geweldig idee en vooral als die gehouden wordt op 1 mei.

Sommigen zijn het niet eens dat de dag valt op de dag van de arbeid, maar hieronder een uitleg waarom juist die dag de juiste dag is voor de dag van het basisinkomen

Waarom is er een arbeidersbeweging?

laborDenk een moment na over deze vraag. Wat is het uiteindelijke doel en het streven van de arbeidersbeweging? Van waaruit ontstond zij? Waar is zij nu? Waar zal ze over 50 jaar zijn? En hoe kunnen wij het beste – naarmate de tijd voorbijgaat – de geschiedenis van de beweging eren? Hoe doen we op een goede manier recht aan de geschiedenis van de beweging?

In een recente uitgave met als titel “Ours to Master” (Beheers wat ons toekomt) [4], dat Peter Frase schreef voor het tijdschriftJacobin vraagt hij aandacht voor wat hij noemt “verlicht Luddisme” (enlightened Luddism)[5]. De Luddites waren negentiende-eeuwse Engelse ambachtslieden bekend omdat zij arbeidsbesparende machines stuksloegen. Vandaag de dag symboliseert hun naam zowel heldhaftig verzet tegen onderdrukking met behulp van machines, als wel onverzoenlijke haat tegen alle technologische vooruitgang.], terwijl er – juist vanuit de arbeid geredeneerd – niet langer een kortzichtig verzet tegen innovatieve, nieuwe technologieën zou moeten bestaan. De vooruitgang van de technologie moet worden omarmd om alles wat zij kan bereiken. Als een machine iemands werk beter en goedkoper kan doen, dan moet dat zo gebeuren. Het probleem is niet dat technologie banen afschaft. Het probleem is dat de eruit voortvloeiende winsten niet netjes verdeeld worden. Dus hoe kan arbeid hiermee het beste omgaan? Nou, volgens Frase …

“Het vereist ingrijpen op het niveau van de staat – niet op afzonderlijke werkplekken in kantoren of fabrieken – om een deel van de opbrengst van de automatisering ten goede te laten komen aan de rest van de samenleving, de niet-kapitaalbezitters. Dit kan gerealiseerd worden middels een universeel basisinkomen, een gegarandeerde minimumbetaling aan alle burgers geheel onafhankelijk van werk. Als progressieve krachten zich ervoor zouden inzetten, zou het OBi een niet-reformistische (anti-kapitalistische) hervorming betekenen, waardoor ook de automatisering kan versnellen door machines meer concurrerend te maken ten opzichte van werknemers, die in een betere positie zouden verkeren om te lage lonen te verwerpen. [André Gorz’ uitdrukking “non-reformist reform / niet-reformistische hervormingen” verwijst naar voorgestelde veranderingsprogramma’s die hun eisen baseren op menselijke behoeften in plaats van de behoeften van het huidige economische systeem; [6] Het zou ook de organisatie van de arbeid vergemakkelijken door te fungeren als een soort stakingsfonds en buffer tegen de dreiging van werkloosheid. Een universeel basisinkomen zou werknemers beschermen en een hoog ontwikkelde economie zonder schaarste kunnen verwezenlijken; het zou de dubbelhartige keuze tussen goed betaalde werknemers of arbeidsparende machines, sterke vakbonden of technologische vooruitgang, kunnen doorbreken.”

Een paar hele belangrijke ideeën moeten hier goed begrepen worden. In de 21ste eeuw zal het binnenhalen van het basisinkomen de belangrijkste overwinning zijn van de arbeidersbeweging, opdat de winsten van de technologie niet slechts in handen van de eigenaren van kapitaal blijven vallen, maar ook om de arbeidersbeweging zelf weer nieuwe kracht te geven door de mogelijkheid om een massale, algemene staking af te kondigen die zijn gelijke in de geschiedenis niet kent. Bovendien zal de onderhandelingspositie van iedere individuele arbeider worden verhoogd, doordat alle werknemers voortaan de optie hebben om “Nee” te zeggen tegen onbevredigende lonen en arbeidsvoorwaarden.

Met andere woorden het basisinkomen is niet de vijand van de arbeidersbeweging. Het is haar beste vriend.

Daarom moet op een dag als de Dag van de Arbeid arbeid  in de komende jaren aangespoord worden om werk te maken van het idee dat technologie in dienst moet staan van werknemers – alle werknemers – met inbegrip van diegenen die betrokken zijn bij allerlei vormen van onbetaalde arbeid, zoals zorgarbeid, bijvoorbeeld ouderschap (je weet wel, het soort werk dat nieuwe werknemers kneedt). En de arbeiders moeten dit doen via een 21e eeuwse strijd voor een universeel basisinkomen. De Dag van het Basisinkomen is niet strijdig met de Dag van de Arbeid. Zij vullen elkaar aan. Het doel is niet om in de successen van de arbeidersbeweging, die in vorige eeuwen zijn bereikt, te treden, maar om hen te eren en de beweging te loodsen naar een toekomst van nog grotere prestaties. Ja, mensen zijn gestorven voor de arbeidersbeweging. Mensen stierven ook op de 1e mei 1929 [7] terwijl ze vochten voor de rechten van werknemers. En om diezelfde reden ging een groep mijnwerkers in staking op de 1emei 1926. Ze waren er om die reden ook toen op 1 mei 1889 de eerste Internationale Dag van de Arbeid werd georganiseerd. Daarom ook riepen werknemers in de VS op 1 mei 1886 een algemene staking voor een 8-urige werkdag uit, enkele dagen voor de bomaanslag in Chicago op 4 mei [http://nl.wikipedia.org/wiki/Haymarket-affaire]. En zij waren daar indertijd ongetwijfeld ook om die reden toen de American Equal Rights Association (Amerikaans Verbond voor Gelijke Rechten) op 1 mei 1866 werd opgericht.

Wat is die reden? De uiteindelijke beweegreden is het antwoord op de vraag die ik aan het begin stelde: “Waarom bestaat de arbeidersbeweging?”

De arbeidersbeweging bestaat omdat het haar recht is om te bestaan, omdat mensen het recht hebben om er te zijn. De arbeidersbeweging bestaat omdat werk niet alleen de individuele werknemer ten goede zou moeten komen, maar allewerknemers in solidariteit. Inderdaad, de hele mensheid – en niet alleen bezitters van kapitaal – zou in ultieme saamhorigheid in de opbrengst moeten delen. De arbeidersbeweging zal ophouden te bestaan, als zij zich niet verenigt rond het idee van een gegarandeerd basisinkomen voor iedereen. De technologie-eigenaren zullen het onderzoeken en dus zal de arbeidersbeweging aanstalten moeten maken om er ook naar te kijken. Dit is een kwestie van gelijke economische rechten. Voor deze rechten moet gevochten en deze strijd moet gewonnen worden.

Zonder te vechten voor een basisinkomen voor iedereen en het winnen van deze strijd, zullen vakbonden macht blijven verliezen door een voortdurende verandering van de manier waarop we allemaal werken [8]. Wat ooit veilige full-time banen waren in de productiesector, waaruit de arbeidersbeweging ontstond, is verworden tot steeds meer onzekere deeltijdbanen en geglobaliseerde freelance arbeid met de daarbij behorende nul-uren contracten en de voortdurend wisselende vooruitzichten. Onzekerheid over de vraag hoe het werk verandert, maakt het uiterst moeilijk grip te krijgen op het kapitaal.

De arbeidersbeweging heeft het basisinkomen nodig indien zij niet alleen wil overleven, maar wil floreren. Werknemers moeten de keuze hebben om voor zichzelf te werken en werken voor anderen af te wijzen. Dat is alleen mogelijk met een basisinkomen. Werknemers moeten ook meedelen in de voordelen van de technologie, door hogere inkomens of een vermindering van werkuren, ruimere beloningen of zelfs eigendom. Werken voor anderen moet een keuze zijn, en die keuze moet worden bevochtendoor werknemers voor alle werknemers, of het nu traditioneel gezien wordt als werk of niet.

Dat is universele solidariteit en daar staat de Dag van het Basisinkomen voor.

Persoonlijk vind ik de Dag van het Basisinkomen ook veel meer respectvol jegens al die werknemers die al die jaren hebben gevochten – waarbij sommige zelfs hun leven verloren – dan om toe te kijken hoe de moderne arbeidersbeweging blijft vechtenom te werken in plaats van zich te bevrijden van werk of om toe te zien hoe de arbeidersbeweging compleet uitsterft als menselijke arbeid wordt vervangen door machines.

Wat is het doel van een vakbond eigenlijk? Ik bedoel, als we teruggaan naar het oorspronkelijke doel, naar het hart van de beweging. Nou, wat is het doel van een autobedrijf? De CEO die gelooft dat het doel van een autobedrijf is om auto’s te maken, heeft het bij het verkeerde eind en is ook nog kortzichtig. Het werkelijke doel van een autofabrikant is om het vervoer van haar klanten te blijven verbeteren. Je vast leggen op een enkel bestaand middel van vervoer, zoals een auto, is een hinderpaal voor vooruitgang. Een bedrijf moet altijd zoeken naar manieren om de kwaliteit voor zijn klanten te verbeteren. Auto’s zijn niet het definitieve antwoord op de vraag hoe een klant van punt A naar punt B gebracht moet worden en het bedrijf dat dit niet onder ogen wil zien, zal falen als bedrijf, omdat een ander bedrijf het initiatief zal nemen voor iets nieuwers en beters.

Als je op dezelfde manier verder redeneert, zouden ook vakbonden niet moeten stoppen met het overdenken van hun eigen doelstelling. Is het de bedoeling van de vakbond om eeuwig op dezelfde weg door te gaan? Is het zijn doel om een betere onderhandelingspositie te verwerven, zodat hij hogere lonen en een vermindering van uren kan bedingen, maar alleen voor diegenen die lid zijn? Wat zal er gebeuren met de vakbonden in een wereld die niet langer menselijke arbeid vereist? Zal er op de 1e mei 2050 met verlangen teruggekeken worden naar een tijd waarin vakbonden nog bestonden en de mensen een goed leven hadden?

De arbeidersbeweging moet beseffen in wat voor tijd wij leven, net zoals wij dat allemaal moeten doen. We leven al te midden van technologie en globalisering en wij moeten de gevolgen, die deze ontwikkeling op ieder van ons heeft, onder ogen zien. Het basisinkomen is het echte “Gevecht van de Eeuw” en arbeid moet niet alleen deelnemen aan de strijd, arbeid moet het voortouw nemen.

Om een echt universeel basisinkomen te realiseren, zodanig dat het na verloop van tijd uitgroeit tot iets dat meer is dan een basis, moet links de leiding nemen. Rechts lijkt, hoewel ook voorstander van het basisinkomen, meer geneigd om een vorm te zoeken die de belangen van het kapitaal boven de belangen van arbeid stelt. Om een progressief stelsel uit de strijd te slepen – een groeiend aandeel in de almaar toenemende nationale productiviteit – zal links die moeten winnen.

De strijd winnen voor een universeel basisinkomen, zal beginnen bij stap één en dat is je realiseren dat een basisinkomen iets is waar de arbeidersbeweging eigenlijk al heel lang voor gevochten heeft, zonder het zelfs maar te beseffen – dat ieder mens het recht heeft om de vruchten van zijn arbeid en van het leven zelf te plukken.

Wij hebben allemaal het recht op een betere onderhandelingspositie. Wij allen hebben het recht om ons nooit meer zorgen te hoeven maken over onze volgende maaltijd of over een dak boven ons hoofd. Wij allen hebben het recht om onze arbeid te laten vervangen door machines en te profiteren van deze vervanging. En dus hebben wij allemaal recht op een basisinkomen.

Dat is de boodschap van de Dag van het Basisinkomen en het is een boodschap voor alle werknemers, in het verleden en in het heden, die elke Dag van de Arbeid, de Internationale Dag van de Arbeid en de Eerste Mei vanaf vandaag verteld zal worden tot de dag dat we samen komen om te gedenken hoe we allemaal eens werden gedwongen voor anderen te werken om te kunnen overleven.

 

ScottSantensAuteur: Scott Santens;
oorspronkelijke publicatie: 4 mei 2015, zie http://www.basicincome.org/news/2015/05/opinion-basic-income-day-is-a-great-idea-and-especially-on-may-day/

Scott Santens heeft 8 artikelen geschreven [http://www.basicincome.org/news/author/scott-santens/]. Hij is schrijver en woont in New Orleans, Louisiana. Hij is ook moderator van /r/BasicIncome Community on Reddit [http://www.reddit.com/r/BasicIncome], en oprichter van The BIG Patreon Creator Pledge voor online crowdsourcing van basisinkomens [https://www.patreon.com/scottsantens].

Vertaling: © Florie Barnhoorn

Dit stuk is eerder gepubliceerd op http://basicincomeday.org/nederlands-1-mei-dag-van-het-basisinkomen/

Noten:

Het wordt tijd met enige ernst naar het Onvoorwaardelijk Basisinkomen te kijken

robothandEr gaat geen dag voorbij of we lezen wel ergens iets over kunstmatige intelligentie en robots die ons werk gaan inpalmen.
Experten uit de hele wereld zijn het roerend met elkaar eens: niets zal nog zo zijn als het ooit was. Aldus Dirk Helbling, complexiteitsonderzoeker op de TU Zürich. En voegt hij eraan toe:

In de meeste Europese landen zullen ongeveer 50% van de bestaande arbeidsplaatsen verdwijnen.

In de Zwitserse krant Aargauer Zeitung” geeft  Karin Frick, trendonderzoeker bij het Gottlieb Duttweiler Instituut, ons het volgende advies: “Je moet jezelf afvragen of dat je werk binnenkort door een robot uitgevoerd kan worden”

De wereld van het werk is drastisch veranderd
Toonaangevende internationale publicaties komen tot dezelfde conclusies: “Investeerders storten zich op kunstmatige intelligentie” meldt de “Financial Times”. In de “New York Times” merkt de Star columnist Thomas Friedman, de wereld niet alleen erg snel verandert, maar ze zullen ook “drastisch veranderen.” De “Economist” vond, de transformatie van de werkplaats door de komst van robots en kunstmatige intelligentie een cover story waard.

kelnerrobot

Die neuen Kellnerinnen in einem chinesischen Restaurant.

Betere computers, een “slim” internet en intelligente apps zullen de arbeidsmarkt grondig “omploegen”. Een vaste job of vast werk worden voorbijgestreefde termen en denken dat je je hele leven zal werken in eenzelfde bedrijf, wordt absurd. En ja, zelfs het concept “ondernemen” wordt in vraag gesteld.

Reuzebedrijven zijn een achterhaald concept uit de vorig eeuw.

In de toekomst zal men meer en meer zelf de keuze hebben om ondernemer te worden, zelf creatief aan de slag te gaan of zich te “verbinden via internet” om met anderen samen iets te ondernemen.

Apps voor adverteerders, consultants en onderzoekers
Niet alleen bij de omstreden taxidienst Uber en bij de woonbemiddelaar AirBnB is die mooie nieuwe arbeidswereld al een realiteit. En klik maar eens op de app van Medicast en binnen de twee uur is de dokter bij u thuis, schrijft de Economist. Hebt u rechtbijstand nodig of een raadgever? Axiom zoekt het ene voor u op en Eden MCCullam zal u een raadgever bezorgen. Er zijn ook al bedrijven die een “vrije” medewerker kunnen aanbieden die bvb voor u, uw onderzoek- en ontwikkelingswerk in uw bedrijf of ook de aanwervingen, kan coördineren, uitbouwen of ondersteunen.

Deze nieuwe vorm van bedrijvigheid wordt ook wel de “Sharing Economy” of deeleconomie genoemd. Soms ook de economy-on-demand, of “de economie op vraag”
En onze kijk op de arbeidsmarkt van vandaag, wordt nu al helemaal op z’n kop gezet. Ooit klommen we de ladder op met de hoop ooit zelf baas te worden, maar vandaag zitten we al op een soort wilde “russiche carrière achtbaan” , en vandaag zijn we misschien eens de baas, morgen kunnen we evengoed gewoon medewerker zijn waarbij we plots heel veel kunnen verdienen, dan weer minder en af en toe zelfs niets.

De rat-race in het kantoorlandschap is voorbij
Een carrière opbouwen in grote ondernemingen is dikwijls moeilijk en ontmoedigend en we hebben het meestal over de “rat-race”.
Als zelfstandige ondernemer worden we van die rat-race bevrijd, maar helaas valt ook de sociale bescherming meestal weg. Wie is verantwoordelijk voor onze pensioenen? Wat met werklozenuitkeringen, met ziekte of ongevallen verzekeringen? Ook om die redenen ontmoeten Uber &Co wereldwijd zoveel tegenstand, afwijzing of zelfs verbod.

kantoorlandschap

Callcenter kantoorlandschap

Nochtans zouden we eerder blij moeten zijn wanneer robots en/of kunstmatige intelligentie onze zware, vervelende en onaangename routiene taken overnemen; niemand zal trouwens met weemoed terugdenken aan het bandwerk dat hij of zij ooit moest uitvoeren.

Maar als die nieuwe vrijheid moet afgedwongen worden in een onzekere toekomst, en we bang zijn meegetrokken te worden in een neerwaatste spiraal richting armoede, dan verliest de droom van de zelfstandige ondernemer vlug haar glans.

Tot slot wordt werken weer menselijke dankzij machines
Of het nu om de deeleconomie of de op-vraag-economie gaat, de zich aangekondigde nieuwe economische orde zal enkel kunnen werken met een Onvoorwaardelijk Basisinkomen. Wat wil zeggen dat elk mens, man of vrouw, kind of gepensionneerde, automatisch een geldsom krijgt waardoor het mogelijk is in menswaardige omstandigheden te kunnen leven.
Op die manier bekeken is het OBi niet langer een wereldvreemde droom van een paar romantici, maar de voorwaarde voor een nieuwe manier van werken op een arbeidsmarkt waarin mensen, dankzij de robots en de kunstmatige intelligentie, op een meer humane wijze aan de slag kunnen en zich toch ook sociaal verzekerd voelen.

Auteur: Philip Löpfe
vrije vertaling van Lambrecht Christina, 26 januari 2015
Bron: http://www.watson.ch/!900046946

Het recht op luiheid en individuele onteigening

Enrico-Arrigoni

Frank Brand

Jij daar, jij die een job hebt die je bevalt, die een zelfstandig beroep uitoefent en die de knoet van de baas niet té veel voelt. Jij ook, uitgebuite, die zich onderwerpt door berusting of lafheid: hoe durf je zo hard diegenen veroordelen die tot de aanval tegen de vijand overgegaan zijn?

Wij hebben je maar één ding te zeggen : “stilte!”, uit eerlijkheid, uit waardigheid, uit trots. Voel je hun lijden niet? Hou je bek! Heb je hun stoutmoedigheid niet in je? Nogmaals, hou je bek!

Hou je bek, want je kent de folter van de gehate arbeid en uitbuiting niet.

Sinds lang wordt het recht op arbeid, het recht op brood opgeëist terwijl de arbeid, eerlijk gezegd, bezig is ons af te stompen. We zijn niets anders meer dan wolven op zoek naar werk – een stabiel en vast werk – en deze zoektocht verbruikt al onze geestdrift. We zijn voortdurend op zoek, geobsedeerd door arbeid. Deze bezorgdheid, deze obsessie onderdrukt ons, het laat ons niet met rust. En het is niet dat we arbeid leuk vinden. Integendeel, we haten het, vervloeken het: dat verhindert niet dat het ons ontbreekt en dat we het overal gaan zoeken. En wanneer we erop schelden, dan vervloeken we het omdat het van ons weggaat, omdat het niet stabiel is, omdat het ons achterlaat – na een weinig tijd: zes maanden, een maand, een week, een dag. Na die week of dag, begint de zoektocht opnieuw, met alle vernedering van onze waardigheid als mensen die dat met zich meebrengt; met de spot dat dat veroorzaakt in onze magen; met de morele belediging tegen onze trots van individuen die zich bewust zijn van deze belediging, die verslappen en die hun rebelse rechten van anarchisten laten vertrappelen. Lees verder

Tien sprookjes over de arbeidsmarkt

arbeidsmarktsprookjesSprookje 1 Als je geen baan hebt, ben je niet flexibel genoeg
Een leven lang leren, omscholen, talenten ontplooien, betekent voor het gros van de mensen: met zo weinig mogelijk rechten een tijdje ingehuurd worden tegen een zo laag mogelijke prijs

Sprookje 2: Als je op de juiste manier solliciteert, dan krijg je die baan heus wel
Je moet netwerken. Als de vacature officieel wordt ben je al te laat. Continu netwerken maakt het leven van jou en de mensen om je heen tot een hel.

Sprookje 3: je bent het slachtoffer van discriminatie en dat is slecht
Werkgevers kunnen geen enkele sollicitant volledig leren kennen. Dus selecteren ze op basis van al dan niet vermeende groepskenmerken. Ze discrimineren.

Sprookje 4: Iedereen moet aan de slag
De laatste eeuwen heeft de mens steeds ernaar gestreefd arbeid en arbeiders overbodig te maken. We produceren meer voedsel met véél minder mensen. We zijn ruimschoots geslaagd in onze doelstelling en toch zijn we ontevreden over het resultaat.

Sprookje 5 : werkloos zijn is goed voor je zelfontplooiing
Werkloosheid is schaamtevol. Bekend zijn de verhalen over mannen die hun gezin niets vertellen over hun ontslag en doen alsof ze naar hun werk gaan. In de roman Tirza (2006) van Arnon Grunberg zien we een schrijnend voorbeeld. De ontslagen Jörgen Hofmeester doet elke ochtend alsof hij naar zijn werk gaat. Hij brengt echter zijn dagen door op Schiphol en zwaait daar naar vertrekkende en binnenkomende mensen.

Sprookje 6: Iedereen moet aan de slag
Wie zijn arbeid ruilt voor geld, verkoopt zichzelf en plaatst zich in de rang der slaven’, zo stelde de Romeinse redenaar Marcus Tullius Cicero (106 – 43 voor C.). En de Griekse filosoof Aristoteles (384 – 322 v. C.) vond arbeid iets voor de lagere klasse. Wie werkte, gold als een tweederangsburger.

Sprookje 7: Hou vol: er komen e-nor-me tekorten op de arbeidsmarkt
Gedurende de twintigste eeuw blijkt het simpelweg steeds minder noodzakelijk het grootste deel van de bevolking in te zetten voor onze eerste levensbehoeften. Dat zou economen kunnen aanspreken. De arbeidsproductiviteit in de westerse wereld is in 2000 tien keer zo hoog als 100 jaar eerder.

Sprookje 8: de vrije markt en het nieuwe flexibele werken gaan ons redden
In de markteconomie zijn we geen mens, maar producent of consument. Het idee is dat we ons moeten gedragen als individuen die zoveel mogelijk het eigenbelang nastreven. Dat zou het beste zijn voor ons allemaal. De invisible hand van de efficiënte markt doet dan zijn werk.

Sprookje 9: meer scholing en re-integratie helpen ook jou aan een baan
Nederlanders zijn overal ter wereld gewild, zo vertellen media en het UWV. De laatste houdt emigratiebeurzen voor werklozen. Ik heb mijn twijfels: zijn Nederlanders echt beter? Of is dit een ingestoken verhaal door het UWV? Dat heeft namelijk belang bij zoveel mogelijk uitstroom.

Sprookje 10: Technologische vooruitgang zorgt altijd voor nieuwe banen
De economie moet wel dynamisch genoeg zijn om vlot nieuwe banen te creëren. Als dat niet gebeurt, is er wel sprake van werkloosheid door mechanisering.

Een individuele visie op Arbeid in de 21e eeuw

postzegelDit epistel is een uitreksel van een groter opstel dat is te downloaden onder aan de pagina en is geschreven door Cees Norbart in 2011. Het is een individuele visie op arbeid in de 21e eeuw en geeft de geschiedenis van arbeid door de eeuwen heen weer. Ook de visie van de politiek door de jaren heen op het onderwerp basisinkomen wordt in het grote document  uit de doeken gedaan.Politieke partijen waren bijna op het punt een basisinkomen in te voeren, maar uiteindeljk is niet voor vrijheid, maar voor consumptie gekozen. En nu zitten we met de neo-liberale gebakken peren.

Veel leesplezier, eerst met het uitreksel, daarna vielleicht met het 117 bladzijden tellende opstel.

Robin Lees verder

Vrijheid, Arbeid, Brood

vrijheid-arbeid-broodVrijheid, Arbeid, Brood werd vanaf de opkomst van Hitler tot 1940 uitgegeven door de SDAP, de Nederlandse sociaal-democratische partij. Het blad streed tegen communisme en fascisme tegelijk en waarschuwde al vroeg tegen Adolf Hitler. Ruim 7000 vrijwilligers verspreidden het blad huis aan huis. De oplage bedroeg zo’n 100.000 exemplaren.[1]

Vrijheid, Arbeid, Brood, een mooie slogan, die had ik nog niet gehoord. Vrijheid kan alleen bestaan als er voldoende Brood op de plank is. Brood moet betaald, en dat kan tegenwoordig niet meer met Arbeid alleen. Arbeid in de zin van betaalde Arbeid. Dus er moet een andere manier zijn om Brood op te plank te krijgen. Onbetaalde Arbeid (vrijwilligerswerk) zou ook Brood op de plank moeten hebben. Lees verder

Het afschaffen van arbeid – werkers… relax

workfreeNiemand zou ooit moeten werken. Werk is de bron van bijna alle ellende in de wereld. Bijna elk kwaad dat je zou kunnen opnoemen komt van van werken of van het leven in een wereld die is ontworpen voor werkenden. Om het lijden te stoppen, we moeten stoppen met werken. Lees verder

Als slaaf van het geld verhinderd om vrij te zijn

TorentjeGeldslaaf: Slaaf van het geld

Econoom Klaus Wellershof gelooft dat het teken van de nieuwe tijd de absolute individualisering van de maatschappij is. Hij zegt: “De mensen hebben eigen doelen, eigen ideeën en ze zoeken natuurlijk ook naar de middelen waarmee ze deze kunnen verwezenlijken. Geld speelt bij de verdeling van arbeid een hele grote rol, dat wil zeggen, geld als middel om vrij te zijn. Ik geloof dat dát het thema is, waarmee wij ons moeten bezighouden. Dat veel mensen zover echter niet komen, dat zij als het ware slaven van het geld worden en de oorspronkelijk gelegde basis voor vrijheid daardoor weer verloren gaat. Dit is de tragedie en ironie van onze huidige situatie.” Lees verder

Arbeid en vrijheid gaan niet goed samen

evert-verhulpEvert Verhulp, hoogleraar Arbeidsrecht, vertelt dat de betekenis van de begrippen arbeidsrecht en werknemer in de loop der jaren veranderd zijn, maar dat het juridische concept van de arbeidsovereenkomst in Nederland nog hetzelfde is als bij haar introductie zo’n 150 jaar geleden.

Daarnaast beargumenteert hij dat collectivering goed is voor het arbeidsrecht en gaat hij in op het spanningsveld tussen arbeid en vrijheid. Arbeid en vrijheid gaan niet goed samen. De rol van werknemer en de rol van burger zijn twee heel verschillende rollen. Lees verder