Werk is intrinsiek goed. Of misschien niet?

Geplaatst op door

Afbeelding van David Mark via Pixabay

Ter ere van Labor Day bied ik dit ontroerende citaat aan van de Schotse essayist en historicus Thomas Carlyle:

Al het ware Werk is heilig; in al het ware Werk, ware het maar waar handwerk, is er iets van goddelijkheid. Arbeid, wijd als de aarde, heeft zijn top in de hemel. Zweet van het voorhoofd; en vandaar op naar het zweet van de hersenen, het zweet van het hart; die alle Kepler-berekeningen, Newton-meditaties, alle wetenschappen, alle gesproken heldendaden, alle geacteerde heldendaden, martelaren omvat – tot aan die “pijn van bloedig zweet”, die alle mensen goddelijk hebben genoemd!

– “Verleden en heden” (1843)

Heel mooi. Velen van ons zijn het erover eens dat werk inherent goed is, karaktervorming en een uiting van iemands ernst en betrouwbaarheid. Anderen van ons voeren echter een krachtig argument aan dat werken voor zichzelf zinloos en belachelijk is. Wie heeft er gelijk?

De anti-werkbeweging is degene die de laatste tijd de meeste aandacht krijgt. Er is China’s ” plat liggend ” beweging. Er wordt stil gestaakt . Daar is het grote ontslag. En dan is er nog het feit dat veel mensen gewoon niet meer willen werken. In de Verenigde Staten is de arbeidsparticipatie al twee decennia gedaald en waren er op de laatste dag van juli van dit jaar meer dan 11 miljoen openstaande vacatures.

Maar op deze Dag van de Arbeid wil ik me richten op de andere groep: degenen die anti-antiwerk zijn (of gewoon pro-werk).

De pro-work-filosofie stelt dat werk goed is boven de economische waarde die het creëert. „In alle arbeid schuilt winst”, zegt de bijbel . Pro-werkmensen zijn eerder bang dan dat ze de dag verwelkomen waarop robots alles voor ons regelen en we de hele dag genieten van vrije tijd. Sommigen zouden liever de stekker uit sommige van die robots trekken en mensen de toiletten, parken en databases laten schoonmaken.

Maar waarom is het werk op zichzelf waardevol? In de economie van het leerboek is vrije tijd tenslotte het goede en werk het noodzakelijke kwaad. “Hoe hebben zoveel mensen het punt bereikt waarop ze accepteren dat zelfs ellendig, onnodig werk moreel superieur is aan helemaal geen werk?” vroeg de antropoloog David Graeber in een boek uit 2018 .

Vorige week las ik een knap stuk psychologisch onderzoek dat volgens mij antwoord geeft op Graebers terechte vraag. De titel zegt het al: “The Moralization of Effort.”

Mensen zijn geëvolueerd in samenlevingen die samenwerking op prijs stelden, zo luidt de theorie. Mensen die hard werken zijn vaak teamspelers. Dus hard werken in primitieve samenlevingen was een kostbare maar effectieve manier om iemands betrouwbaarheid aan te tonen. Als gevolg hiervan zijn onze hersenen tegenwoordig bedraad om inspanning te zien als een bewijs van moraliteit. “Net zoals mensen onnodig prosociaal gedrag zullen vertonen om zich te onderscheiden als een superieure samenwerkingspartner”, zegt de krant, “kunnen vertoon van inspanning, inclusief economisch onnodige inspanning, een vergelijkbare functie hebben.”

Dit concept is niet nieuw, maar het rapport ‘Moralization of Effort’ test het en vindt er sterke steun voor, met behulp van zeven slimme experimenten waarbij honderden mensen in de Verenigde Staten, Zuid-Korea en Frankrijk betrokken waren. De keuze van landen is interessant. Koreanen staan ​​bekend als harde werkers. Ze hebben zelfs een woord voor dood door overwerk: gwarosa . De Fransen werken minder uren dan de meesten en zijn trots op hun savoir vivre.

In één experiment kregen de deelnemers te horen over twee fictieve mensen die hun werk even goed doen. De een vindt het makkelijk en de ander vindt het moeilijk. In alle drie de landen – ja, inclusief Frankrijk – beoordeelden mensen de persoon die meer moeite moest doen om de klus te klaren als moreel.

In een ander experiment, waarbij alleen Amerikanen betrokken waren, kregen de deelnemers te horen over ‘Geoff’, een fictieve medische schrijver wiens taken kunnen worden vervangen door software. Geoff kan ofwel het schrijverswerk blijven doen zonder de software of de software het werk laten doen terwijl hij het volgende jaar uitrolt. Hoe dan ook, in dit verzonnen verhaal zal hij zijn volledige salaris opnemen. Deelnemers beoordeelden de roekeloze Geoff – degene die zonder goede reden werkte – als aanzienlijk moreel en warmer, hoewel minder competent, dan de freeloading Geoff.

De onderzoekers ontdekten ook dat deelnemers mensen als moreel en betrouwbaarder beoordeelden wanneer ze harder moesten proberen om een ​​hardlooptraining te voltooien. Ook werd iemand die een marathon liep voor het goede doel gezien als moreel superieur aan iemand die slechts een 5K liep voor het goede doel. (Merk op dat het op zichzelf al vreemd bestraffend is om mensen te verplichten een marathon te lopen voordat ze geld geven aan het goede doel van hun keuze.)

Hoewel de werk-is-goed-mentaliteit misschien evolutionaire voordelen heeft gehad, kan het averechts werken in de moderne wereld, beweren de auteurs. Miljoenen arbeiders kunnen “morele waarde signaleren door middel van gestructureerd gezwoeg”, schrijven ze, in navolging van Graeber. “We zijn bang dat het ook schadelijke stimuleringsstructuren heeft gecreëerd die workaholisme en vreugdeloze toewijding belonen voor alledaagse inspanningen die weinig waarde opleveren buiten het signaal van een intensieve betrokkenheid.”

Ik denk dat het pro-werkkamp, ​​hoewel stiller, groter en invloedrijker blijft dan het anti-werkkamp dat de laatste tijd alle krantenkoppen trekt. Kijk maar naar de sterke oppositie tegen het idee van een universeel basisinkomen dat door Andrew Yang en anderen wordt verdedigd.

Ik interviewde de hoofdauteur van het artikel “Moralisatie van inspanning”, Jared Celniker, een postdoctoraal wetenschapper in psychologie aan de Universiteit van Californië, Irvine. Zijn co-auteurs zijn Andrew Gregory, Hyunjin Koo, Paul Piff en Peter Ditto – allemaal van de afdeling psychologische wetenschappen van Irvine – en Azim Shariff van de afdeling psychologie van de Universiteit van British Columbia.

“Deze intuïtieve moralisering van de inspanning die we doen voor andere mensen, maar zelfs voor onszelf, drijft veel rare culturele dingen aan,” zei Celniker.

We hebben besproken waarom bazen bedienden terug naar kantoor slepen, ondanks het bewijs dat ze gelukkiger en vaak productiever zijn als ze thuis werken. De standaardverklaring is dat het beter is voor kameraadschap en innovatie. Daar zou een kern van waarheid in kunnen zitten. Maar ik speculeerde, op basis van het artikel ‘Moralization of Effort’, dat het ook iets eenvoudiger zou kunnen zijn: bazen zijn niet tevreden dat de klus wordt geklaard. Ze willen dat hun mensen echt aan het werk zijn – moeite doen, de wenkbrauwen fronsen, worstelen met uitdagingen.

‘Honderd procent,’ beaamde Celniker. “Het is evolutionaire mismatch-theorie. Dit gedrag diende een doel. Het probleem is wanneer je ze opschaalt en ze verankert in sociale structuren en werknormen die ons niet meer zo goed dienen als vroeger.”

“Als iemand voor minder loon werkt dan ze kan leven – wanneer ze bijvoorbeeld honger heeft zodat je goedkoper en gemakkelijker kunt eten – dan heeft ze een groot offer voor je gebracht, ze heeft je een geschenk van een deel van van haar capaciteiten, haar gezondheid en haar leven. De ‘werkende armen’, zoals ze goedkeurend worden genoemd, zijn in feite de belangrijkste filantropen van onze samenleving.”

– Barbara Ehrenreich, “Nickel and Dimed: On (Not) Getting By in America” ​​(2001)

Over deze Nederlandse slavernijgeschiedenis hebben we het nooit

Geplaatst op door

Dat ons land ook een meerdere eeuwen omspannend slavernijverleden heeft in het vroegere Nederlands-Indië, dáár wordt tot op heden volledig aan voorbijgegaan. Dit deel van het Nederlandse slavernijverleden ontbreekt geheel in ons collectieve geheugen, in onze nationale geschiedenis, in ons onderwijs en bij onze nationale herdenking.

Hoe kan dat? En waarom mogen we dit deel van onze slavernijgeschiedenis nooit meer negeren?

Nederland deed óók aan slavenhandel in Indië

Het is opmerkelijk dat de roemruchte Vereenigde Oost-Indische Compagnie in ons land vooral wordt gezien als een toonbeeld van daadkracht en ondernemingszin. Dat de VOC-handel gepaard ging met genocide, uitbuiting, oplichting en roof wordt nog te weinig benadrukt. In nogal wat lesboeken geschiedenis wordt die kwalijke rol van de VOC bijvoorbeeld nog steeds niet of nauwelijks belicht.

Nog minder bekend, is dat de VOC zich in Azië ook altijd én op grote schaal heeft beziggehouden met slavenhandel en slavernij.

De VOC haalde de slaafgemaakten uit gebieden in het huidige India, Sri Lanka, Maleisië, de Filipijnen en de Indonesische eilanden Bali, Sulawesi en Sumatra

Voor het bouwen, onderhouden, uitbreiden en verdedigen van haar vestigingen, handelsposten en forten, maar ook voor het uitvoeren van al haar handelsactiviteiten kocht, gebruikte en verkocht de VOC vanaf begin 1600 slaafgemaakten. Alleen al in de eerste decennia van haar vestiging in de Indische archipel heeft de VOC naar haar handelsposten en vestigingen in de Indonesische archipel verscheept.

De VOC haalde de slaafgemaakten voornamelijk uit Azië. Met name uit gebieden in het huidige India, Sri Lanka, Maleisië, de Filipijnen en de Indonesische eilanden Bali, Sulawesi en Sumatra. Maar zij kocht bijvoorbeeld ook slaafgemaakten op de slavenmarkten in Oost-Afrika.

Op die slavenmarkten in Azië en Afrika was de VOC een van de klanten. Maar de compagnie kocht ook krijgsgevangenen op in conflictgebieden in de Aziatische regio. De tegen een lage prijs ingekochte slaafgemaakten verkocht de Compagnie vervolgens elders met een flinke winstmarge. Ook maakte de VOC zelf slaven. Op haar veroveringstochten werden krijgsgevangenen dan simpelweg tot slaafgemaakten verklaard en vervolgens verkocht of ten eigen bate gebruikt.

Uit onderzoek blijkt dat de Vereenigde Oost-Indische Compagnie tijdens haar bestaan naar schatting [3]  tussen de zeshonderdduizend en meer dan een miljoen slaafgemaakten heeft verscheept, tewerkgesteld en verhandeld.

 ……heel stuk eruit geknipt, maar lees vooral het hele verhaal op de correspondent ……

Welnu, hier in Nederland is sprake van nota bene een complete en enkele eeuwen omspannende slavernijgeschiedenis die is toegedekt en verborgen voor het nageslacht! Het wordt dus hoog tijd dat niet alleen ons onderwijs over het slavernijverleden verbetert, maar dat ook de slavernij en slavenhandel in de Oost daarin een plaats krijgt. Dat het ook deel wordt van onze nationale geschiedenis en op z’n minst herinnerd wordt tijdens de nationale herdenking. Onwetendheid over het werkelijke, volledige slavernijverleden van dit land en het verkeerde nationale zelfbeeld dat daarvan het gevolg is, kunnen immers aan de basis staan van intolerantie, racisme en vreemdelingenhaat.

Een natie die daarin geen verandering wil brengen en dus kennelijk een van haar donkerste schaduwkanten uit het verleden negeert en verborgen houdt, is niet alleen ongeloofwaardig en dwingt geen enkel respect of moreel gezag af, maar oogst en verdient, niet in de laatste plaats internationaal, slechts huizenhoge irritatie en overvloedige hoon.

BRON: 

NOTEN:

.Gebanned bericht van facebook: https://javapost.nl/2017/10/19/over-deze-nederlandse-slavernijgeschiedenis-hebben-we-het-nooit/

I Loeh Sari, slavin van de radja van Boeleleng, 1865. Foto: I. van Kinsbergen / Leiden University Library

De echte geschiedenis van het fooien geven

Geplaatst op door


Fooien geven is eigenlijk behoorlijk fucked up, wanneer je iemand fooi geeft, heb je meestal het gevoel dat je iets goeds hebt gedaan. Maar echt, het Amerikaanse fooiensysteem was speciaal ontworpen om bevrijde slaven arm te houden en witte mensen goedkope arbeiders te geven. Er is een sterk argument dat het dat vandaag nog steeds zo is.
Het einde van de Amerikaanse burgeroorlog zorgde ervoor dat rijke zakenmensen een enorme bron van gratis arbeid verloren. Maar dat weerhield hen er niet van door te gaan met het misbruik maken van de voormalige slaven die ze al meer dan 200 jaar hadden misbruikt.

Ondernemers wilden nog steeds gratis werknemers en extra geld in hun zakken. Dus de spoorweg en opkomende restaurantindustrie vochten en wonnen de mogelijkheid om pas bevrijde slaven in dienst te nemen zonder ze loon te betalen. In plaats daarvan dwongen ze hen om te leven van fooien betaald door klanten. Fooi vond zijn weg naar de eerste minimumloonwet in 1938. Als gevolg hiervan werden industrieën die het geven van fooien toestonden over het algemeen vrijgesteld van het betalen van het minimumloon. Ik weet wat je denkt. “wauw dat is vreselijk” Maar wat nog erger is, is dat sindsdien niet veel is veranderd voor fooien. Het Amerikaanse federale minimumloon voor getipt personeel is slechts 2 dollar en 13 cent per uur. En in 17 staten kunnen bedrijven legaal werknemers betalen die laag zijn. Slechts zeven staten eisen dat bedrijven getelde werknemers hetzelfde minimumloon betalen als alle anderen. Zelfs in sommige staten waar het reguliere minimumloon is gestegen, bleef het befooide minimumloon achter, en het zou geen verrassing moeten zijn wie het meest wordt genaaid: Minderheden en vrouwen. Beide werken in de restaurantindustrie tegen hogere tarieven. Mensen met een kleur vormen 40% van de fooien en vrouwen meer dan 60%. Blanke mannen in de restaurantindustrie hebben de neiging om de banen met de grootste salarissen te krijgen. Terwijl zwarten, Latino’s en vrouwen eerder posities innemen die dichter bij de armoedegrens liggen. Onderzoek toont aan dat witte werknemers in de horeca betere fooien krijgen dan minderheden die daar werken.

Deze erfenis van ongelijkheid moet stoppen omdat het voor niemand goed werkt! Restaurantmanagers die het fooiensysteem hebben afgeschaft en het hebben vervangen door eerlijke, stabiele lonen, melden dat de algehele beloning voor werknemers, klantenservice en eten is verbeterd. We moeten niet toestaan ​​dat een racistische oplichting van meer dan honderd jaar geleden arbeiders vandaag nog pijn doet.

 


 

 

Economische obsessie met werk en banen. Hoe zit het met minder werken?

Geplaatst op door

Verhoogde automatisering heeft onze werklast niet verminderd. Waarom niet? Wat als het gebeurde?

In 1930 voorspelde de Britse econoom John Maynard Keynes dat aan het einde van de eeuw de gemiddelde werkweek ongeveer 15 uur zou zijn. Automatisering was al begonnen met het vervangen van veel banen door het begin van de 20e eeuw, en Keynes voorspelde dat de trend zou versnellen tot het punt dat alles wat mensen nodig hebben voor een bevredigend leven kan worden geproduceerd met een minimum aan menselijke arbeid, hetzij fysiek of mentaal. Keynes bleek gelijk te hebben over meer automatisering. We hebben nu machines, computers en robots die snel kunnen doen wat menselijke wezens vroeger moeizaam deden, en de toename in automatisering laat geen teken van vertraging zien. Maar hij had ongelijk over het verval van werk.

Omdat oude banen zijn vervangen door machines, zijn er nieuwe banen ontstaan. Sommige van deze nieuwe banen zijn directe resultaten van de nieuwe technologieën en kunnen eerlijk gezegd de maatschappij ten goede komen op een manier die verder gaat dan alleen het houden van mensen (Autor, 2015). Informatie technologie banen zijn duidelijke voorbeelden, net als banen die zich richten op hernieuwde gebieden van amusement, zoals het ontwerp en de productie van computerspellen. Maar we hebben ook een steeds groeiend aantal banen die volkomen nutteloos of zelfs schadelijk lijken. Als voorbeeld hebben we beheerders en assistent-administrators in steeds grotere aantallen schuifelen die niet geschud hoeven te worden, bedrijfsadvocaten en hun staf helpen grote bedrijven minder te betalen dan hun billijk aandeel aan belastingen, talloze mensen in de financiële sector doen wie weet welk onheil,

Een triest feit is dat veel mensen nu enorme delen van hun leven op het werk doorbrengen waarvan ze weten dat het de maatschappij niet ten goede komt (zie Graeber, 2013). Het leidt tot zo’n cynisme dat mensen stoppen te denken dat banen de samenleving ten goede komen. We hebben het schouwspel van politici aan weerszijden van het gangpad die vechten om munitieplanten open te houden in hun staten, om de banen te behouden, zelfs wanneer het leger zelf zegt dat de wapens die de fabriek bouwt niet langer bruikbaar zijn. En we hebben politici en experts die beweren dat fossiele brandstofmijnen en koolstofspuwfabrieken moeten worden onderhouden omwille van de banen, laat het milieu vervloekt zijn.

Het echte probleem is natuurlijk een economisch probleem. We zijn erachter gekomen hoe we de hoeveelheid werk kunnen verminderen die nodig is om alles te produceren wat we nodig hebben en wat we realistisch willen, maar we hebben niet berekend hoe we deze bronnen kunnen distribueren, behalve door de lonen die we hebben verdiend met de 40-urige (of meer) werkweek. In feite heeft technologie ertoe geleid dat steeds meer van de rijkdom in handen is van een steeds kleiner percentage van de bevolking, wat het distributieprobleem verergert. Bovendien hebben we als erfenis van de industriële revolutie een cultureel ethos dat zegt dat mensen moeten werken voor wat ze krijgen, en dus mijden we serieuze plannen om rijkdom te delen via andere middelen dan uitwisselingen voor werk.

Dus, zeg ik, met de werkethiek, met de speelethiek! We zijn ontworpen om te spelen, niet om te werken. We zijn het beste bij het spelen. Laten we onze economen laten nadenken over hoe ze een wereld kunnen creëren die het spel maximaliseert en werk minimaliseert. Het lijkt een oplosbaar probleem. We zouden er allemaal beter van worden als mensen in plaats daarvan nutteloze of schadelijke banen zouden spelen, en we deelden allemaal evenveel het nodige werk en de voordelen die daaruit voortvloeiden.

Wat is werk?

Het woord  werk heeft natuurlijk een aantal verschillende overlappende betekenissen. Zoals gebruikt door Keynes, en zoals ik het in de voorgaande paragrafen gebruikte, verwijst het naar activiteit die we alleen of hoofdzakelijk doen omdat we vinden dat we het moeten doen om onszelf en onze gezinnen economisch te ondersteunen.  Werk  kan ook verwijzen naar elke activiteit die we als onplezierig ervaren, maar waarvan we denken dat we ze moeten doen, ongeacht of deze ons financieel ten goede komt. Een synoniem voor werk volgens die definitie is  zwoegen, en volgens die definitie is werk het tegenovergestelde van spel. Nog een andere definitie is dat werk elke activiteit is die een positief effect op de wereld heeft, ongeacht of de activiteit als aangenaam wordt ervaren. Volgens die definitie zijn werk en spel niet noodzakelijkerwijs verschillend. Sommige gelukkige mensen beschouwen hun baan, waar ze hun brood verdienen, om te spelen. Ze zouden het doen, zelfs als ze het niet nodig hadden om de kost te verdienen. Dat is niet de betekenis van werk zoals ik het gebruik in dit essay, maar het is een betekenis die het waard is om in gedachten te houden, omdat het ons eraan herinnert dat veel van wat we nu werk noemen, omdat we er geld mee verdienen, het spel in een wereld kan worden genoemd waar ons leven op andere manieren werd gegarandeerd.

Is werk een essentieel onderdeel van de menselijke natuur? Nee.

Het verrast veel mensen om te ontdekken dat werken, op de tijdschaal van de menselijke biologische geschiedenis, een nieuwe uitvinding is. Het kwam tot stand met de landbouw, toen mensen lange uren moesten ploegen, planten, wieden en oogsten; en toen breidde het zich verder uit met de industrie, toen mensen talloze saaie of vervelde uren doorbrachten die dingen assembleerden of in mijnen werkten. Maar de landbouw is al meer dan tienduizend jaar bij ons en de industrie voor veel minder tijd. Daarvoor waren we voor honderdduizenden jaren allemaal jagers-verzamelaars. Onderzoekers die hebben waargenomen en geleefd met groepen die overleefden als jager-verzamelt zich in de moderne tijd, in verschillende afgelegen delen van de wereld, hebben regelmatig gemeld dat ze weinig tijd besteedden aan wat we in onze cultuur zouden categoriseren als werk (Gowdy, 1999 ; Gray, 2009, Ingold, 1999).

Uit kwantitatief onderzoek bleek inderdaad dat de gemiddelde volwassen jagers-verzamelaar ongeveer 20 uur per week besteedde aan jagen en verzamelen, en een paar uur meer aan andere zelfvoorzienende taken zoals het maken van gereedschap en het bereiden van maaltijden (zie voor referenties Gray, 2009) ). Sommige van de rest van hun wakende tijd werd doorgebracht met rusten, maar het grootste deel werd doorgebracht met speelse, leuke activiteiten, zoals muziek maken, kunst maken, dansen, spelletjes spelen, verhalen vertellen, praten en een grapje maken met vrienden, en vrienden bezoeken en familieleden in naburige bands. Zelfs jagen en verzamelen werd niet als werk beschouwd; ze waren enthousiast gedaan, niet schoorvoetend. Omdat deze activiteiten leuk waren en werden uitgevoerd met groepen vrienden, waren er altijd genoeg mensen die wilden jagen en verzamelen, en omdat voedsel werd gedeeld onder de hele band,

Sommige antropologen hebben gemeld dat de mensen die ze bestudeerden zelfs geen woord voor werk hadden; of, als ze er een hadden, het verwees naar wat boeren, of mijnwerkers, of andere niet-jagers-verzamelaars met wie ze contact hadden gehad. De antropoloog Marshal Sahlins (1972) noemde beroemde jagers-verzamelaars de bestaande  welvarende samenleving -affluent niet omdat ze zoveel hadden, maar omdat hun behoeften klein waren en ze met relatief weinig moeite aan die behoeften konden voldoen, dus ze hadden veel tijd om te spelen.

Tienduizend jaar is een bijna onbetekenende tijdsperiode, evolutionair. We hebben onze fundamentele menselijke natuur ontwikkeld lang voordat de landbouw of de industrie tot stand kwam. We zijn van nature jager-verzamelaars, bedoeld om van onze zelfvoorzienende activiteiten te genieten en om veel vrije tijd te hebben om onze eigen vreugdevolle activiteiten te creëren die verder gaan dan levensonderhoud. Nu we al onze landbouw en productie met zo weinig werk kunnen doen, kunnen we de vrijheid terugkrijgen die we genoten hebben door het grootste deel van onze evolutionaire geschiedenis, als we het distributieprobleem kunnen oplossen.

Moeten we werken om actief en gelukkig te zijn? Nee

Sommige mensen maken zich zorgen dat het leven met weinig werk een leven van luiheid en psychische depressie zou zijn. Ze denken dat mensen werk nodig hebben om een ​​zinvol doel in het leven te hebben of gewoon om ’s ochtends uit bed te komen. Ze kijken naar hoe depressief mensen vaak worden als ze werkloos worden, of naar het aantal mensen dat net vegetarisch is als ze thuiskomen na het werk, of naar hoe sommige mensen, na hun pensioen, niet weten wat ze moeten doen en beginnen te voelen nutteloos. Maar die waarnemingen doen zich allemaal voor in een wereld waarin werkloosheid in de hoofden van velen een mislukking betekent; waarin werknemers elke dag lichamelijk of geestelijk uitgeput thuiskomen; waarin werk wordt verheerlijkt en spel wordt gedenigreerd; en waarin een leven van werk, van basisschool tot pensionering, velen ertoe brengt te vergeten hoe ze moeten spelen.

Kijk naar kleine kinderen, die nog niet naar school zijn gegaan en daarom hun nieuwsgierigheid en speelsheid nog niet hebben onderdrukt omwille van het werk. Zijn ze lui? Nee. Ze zijn bijna continu actief als ze niet slapen. Ze raken altijd bezig met dingen, gemotiveerd door nieuwsgierigheid en in hun spel verzinnen ze verhalen, bouwen dingen op, creëren kunst en filosoferen (ja, filosoferen) over de wereld om hen heen. Er is geen reden om te denken dat de driften voor dergelijke activiteiten van nature afnemen met de leeftijd. Ze weigeren omdat onze scholen, die waarde hechten aan werk en devalueren, ze uit mensen boren; en dan vervelende taken en carrières blijven ze uitdiepen. Deze driften derven niet met jagers-verzamelaars naarmate ze ouder worden, en ze zouden ook niet in ons weigeren als het niet voor al het werk was dat aan ons was opgelegd.

Scholen zijn grotendeels uitgevonden om ons te leren om gezaghebbende figuren (bazen) onvoorwaardelijk te gehoorzamen en vervelende taken tijdig uit te voeren. Met andere woorden, ze zijn uitgevonden om onze natuurlijke neiging te onderdrukken om te ontdekken en te spelen en ons voor te bereiden om een ​​leven van werk te accepteren. In een wereld die spelen belangrijker vindt dan werken, zouden dergelijke scholen niet nodig zijn. In plaats daarvan zouden we de speelsheid, creativiteit en natuurlijke strevingen van elke persoon toestaan ​​om betekenis te vinden in het leven om tot bloei te komen.

Werk, vrijwel per definitie, is iets dat we niet willen doen. Het interfereert met onze vrijheid. In de mate dat we moeten werken, zijn we niet vrij om onze eigen activiteiten te kiezen en onze eigen levensbetekenissen te vinden. De opvatting dat mensen hard moeten werken om gelukkig te zijn, is nauw verbonden met de betuttelende mening dat mensen de vrijheid niet aankunnen (zie Danaher, 2016). Die sombere kijk op de menselijke natuur wordt al eeuwen gepromoot en op scholen versterkt, om een ​​kalm personeelsbestand te behouden.

Zijn cultureel waardevolle ontdekkingen, creaties en uitvindingen afhankelijk van werk? Nee.

Mensen houden ervan te ontdekken en te creëren. We zijn van nature nieuwsgierig en speels, en ontdekking en creatie zijn respectievelijk de producten van nieuwsgierigheid en speelsheid. Er is geen reden om te geloven dat minder werk en meer tijd om te doen wat we willen doen, minder prestaties in wetenschappen, kunst en andere creatieve inspanningen zou opleveren.

De specifieke vormen van onze inventiviteit hangen onder meer af van culturele omstandigheden. Onder nomadische jager-verzamelaars, waar materiële goederen die verder gaan dan wat je gemakkelijk zou kunnen dragen, een last waren, ontdekten de ontdekkingen over het algemeen de onmiddellijke fysieke en biologische omgeving, waarop ze afhankelijk waren, en creatieve producten waren typisch kortstondig van aard – liederen, dansen, grappen, verhalen, lichamelijke decoraties en dergelijke. Tegenwoordig, en sinds de landbouw, kunnen creatieve producten al deze vormen aannemen plus materiële uitvindingen die onze basale manier van leven veranderen.

Bijna alle grote wetenschappers, uitvinders, kunstenaars, dichters en schrijvers vertellen over hun prestaties als spel. Einstein sprak bijvoorbeeld over zijn prestaties in wiskunde en theoretische fysica als ‘combinatorisch spel’. Hij deed het voor de lol, niet voor geld, terwijl hij zichzelf als een klerk in een octrooibureau ondersteunde. De Nederlandse cultuurhistoricus Johan Huizinga stelde in zijn klassiek boek Homo Ludens overtuigend dat de meeste culturele prestaties die menselijke levens hebben verrijkt – in kunst, muziek, literatuur, poëzie, wiskunde, filosofie en zelfs jurisprudentie – derivaten zijn van de drive om te spelen. Hij wees erop dat de grootste ontboezemingen van dergelijke prestaties zich hebben voorgedaan in die tijd en op die plaatsen waar een aanzienlijk aantal volwassenen van het werk was bevrijd en daarom konden spelen, in een omgeving waarin het spel werd gewaardeerd.

Zullen we moreel ontaarden zonder werk? Nee.

De 18e-eeuwse dichter en filosoof Friedrich Schiller schreef: “De mens is pas volledig mens als hij speelt.” Ik ben het daarmee eens; en het lijkt mij net zo duidelijk als voor Schiller dat dat deel van onze menselijkheid, dat in spel stijgt, zorg is voor onze medemensen.

In onze wereld vol werk vallen we te vaak in een put waar de plicht van de baan onze aandacht voor anderen schendt. Werk doet afbreuk aan de tijd en energie – en soms zelfs aan de motivatie – om buren in nood te helpen, of om onze omgeving op te schonen, of om oorzaken te promoten die het woord voor iedereen verbeteren. Het feit dat zoveel mensen al dergelijke humanitaire activiteiten ondernemen, ondanks de drukte van het werk, is een bewijs dat mensen anderen willen helpen en de wereld een betere plek willen maken. De meesten van ons zouden meer doen voor onze medemensen, ware het niet dat er tijd en energie verloren gaat en de neiging tot hebzucht en onderwerping aan de macht die dat werk creëert.

Bandjager-verzamelaars, die, zoals ik al zei, een spelleven leefden, zijn beroemd onder antropologen vanwege hun enthousiasme om elkaar te delen en elkaar te helpen. Een andere term voor dergelijke samenlevingen is  egalitaire samenlevingen – zij zijn de enige samenlevingen zonder sociale hiërarchieën die ooit zijn gevonden. Hun ethos, opgericht in het spel, is er een die iemand verbiedt meer status of goederen te hebben dan welke andere dan ook. In een wereld zonder werk, of zonder zoveel daarvan, zouden we allemaal minder bezig zijn met het verplaatsen van een ladder, uiteindelijk naar nergens, en meer bezig met het geluk van anderen, die tenslotte onze speelkameraadjes zijn.

Dus, in plaats van zo hard te werken om het werk te behouden, waarom lossen we het distributieprobleem dan niet op, gaan we ver terug op het werk en laten we onszelf spelen?

Goede vraag.

Door Peter Gray, oorspronkelijk gepubliceerd op Peter Gray’s Freedom to Learn- blog over Psychology Today. 

Vertaald door Google vanaf http://evonomics.com/less-work-job-creation-peter-gray

Referenties

  • Autor, DH (2015). Waarom zijn er nog steeds zoveel banen? De geschiedenis en toekomst van werkplekautomatisering.  Journal of Economic Perspectives, 29 (3), 3-30.
  • Danaher (2016). Zal het leven de moeite waard zijn om in een wereld zonder werk te leven? Technologische werkloosheid en de zin van het leven. Binnenkort in de  ethiek van de wetenschap en de ingenieurswetenschappen . Beschikbaar online op  http://philpapers.org/archive/DANWLB.pdf .
  • Gowdy, J. (1999). Jager-verzamelaars en de mythologie van de markt. In RB Lee & R. Daly (Eds.),  The Cambridge encyclopedia of hunters and gatherers , 391-398. Cambridge: Cambridge University Press.
  • Graeber, D. (2013) Over het fenomeen van bullshit-banen.  Staking! Magazine, 17 augustus 2013.
  • Gray, P. (2009). Speel als een fundament voor het sociale bestaan ​​van jager-verzamelaars. American Journal of Play, 1 , 476-522.
  • Gray, P. (2014). De speltheorie van het jager-verzamelaar egalitarisme. In D. Narvaez, K. Valentino, A. Fuentes, J. McKenna, & P. ​​Gray (red.),  Voorouderlijke landschappen in menselijke evolutie: cultuur, opvoeding en sociaal welzijn  (pp. 190-213). New York: Oxford University Press.
  • Huizinga, J. (1955, eerste Duitse editie gepubliceerd in 1944). Homo Ludens: een studie van het spelelement in cultuur . Boston: Beacon Press.
  • Ingold, T. (1999). Over de sociale relaties van de jagers-verzamelaars band. In RB Lee & RH Daly (Eds.), The Cambridge encyclopedia of hunters and gatherers , 399-410. Cambridge, VK: Cambridge University Press.
  • Keynes, JM (1930/1963). Economische mogelijkheden voor onze kleinkinderen. Herdrukt in  John Maynard Keynes, essays in overreding . New York: Norton.
  • Sahlins, M. (1972). Steentijd economie . Chicago: Aldine-Atherton.

Als werk je elk moment domineerde, zou het leven dan de moeite waard zijn om te leven?

Geplaatst op door

Stel je voor dat werk de wereld had overgenomen. Het zou het centrum zijn waar de rest van het leven om draaide. Dan zou al het andere ondergeschikt worden aan het werk. Dan langzaam, bijna onmerkbaar, iets anders – de spellen die ooit gespeeld werden, de liederen die tot nu toe gezongen werden, de liefdes vervuld, de gevierde feesten – zouden lijken op, en uiteindelijk worden: alles is werk. En dan zou er een tijd komen, zelf grotendeels onopgemerkt, wanneer de vele werelden die ooit hadden bestaan ​​vóór het werk de wereld overnam, volledig zouden verdwijnen uit de culturele historie, omdat ze in de vergetelheid waren geraakt.

En hoe zouden mensen in deze wereld van totaal werk denken en klinken en handelen? Overal waar ze keken, zagen ze de pre-werknemers, werknemers, post-werknemers, werkloze en werklozen, en er zou niemand zijn onttrokken in deze volkstelling. Overal loofden en hielden ze van werken, ze elkaar elkaar het beste toewensen voor een productieve dag, hun ogen open voor taken en ze alleen sluiten om te slapen. Overal zou een ethos van hard werken worden verdedigd als het middel waarmee succes moet worden bereikt, luiheid wordt beschouwd als de ernstigste zonde. Overal bij content-providers, kennismakelaars, samenwerkingsarchitecten en hoofden van nieuwe divisies is onafgebroken gekakel te horen over workflows en delta’s, over plannen en benchmarks, over opschalen, inkomsten genereren en groei.

In deze wereld zou eten, uitscheiden, rusten, seks hebben, oefenen, mediteren en pendelen – nauwlettend gevolgd en altijd geoptimaliseerd – allemaal bevorderlijk zijn voor een goede gezondheid, wat op zijn beurt weer ten dienste zou worden gesteld om steeds meer te worden productief. Niemand dronk teveel, sommigen microdoseerden op psychedelica om hun werkprestaties te verbeteren, en iedereen zou oneindig lang leven. In de hoeken circuleerden geruchten soms over dood of zelfmoord door overwerk, maar zo’n lichtvoetige susurrus zou terecht gezien worden als niet meer dan lokale manifestaties van de geest van totaal werk, voor sommigen zelfs als een loffelijke manier om werk te doen naar zijn logische limiet in ultieme opoffering. In alle uithoeken van de wereld zouden mensen daarom handelen om het totale verlangen van het totale werk te voltooien: zichzelf volledig manifest te zien.

Deze wereld, zo blijkt, is eigenlijk helemaal geen science fiction. Het ligt vrij dicht bij onze huidige werkelijkheid.

We staan op het randje van deze ‘totale werkwereld’. Elke dag spreken we mensen bij wie het werk hun leven heeft overgenomen. Hun wereld is een taak geworden, hun gedachtes een last. Want in tegenstelling tot iemand die voor een contemplatief leven heeft gekozen, is de totale werker in zijn eigen ogen iemand die werkt tegen de wereld. Een wereld die bestaat uit een eindeloze stapel van taken. Als gevolg van die vertaking van de wereld ziet hij tijd als een heel zeldzaam goed. Iets waar voorzichtig mee om moet worden gegaan en continue moet worden afgewogen tegen wat er nog gedaan moet worden. Hij maakt zich zorgen om of dít nu wel hetgeen is dat hij zou moeten doen en wat er verder nog te doen is. Zijn houding laat zich niet vatten in een situatie van overwerktheid, maar juist is zijn totale focus op taken die nog verricht moeten worden. Een focus op productiviteit, effectiviteit en efficiëntie die altijd hoger moeten. Hoe? Door goede planning, het perfect beheersen van prioritering en delegatie. Een totaal werker is in het kort onophoudelijk, gespannen en vol van activiteit. Een figuur wiens belangrijkste aandoening de diepe existentiële rusteloosheid is, gefixeerd op productie van het nuttige.

Wat zo verontrustend is aan de totale werkwereld is niet alleen dat het nodeloos menselijk lijden veroorzaakt, maar ook dat het alle vormen van speelse gedachten vernietigt. Peinzen, piekeren en denken helpen mensen bij het beantwoorden van de basisvraag van ons bestaan. Hoe dat lijden wordt veroorzaakt? Er is, om mee te beginnen, een constante gespannenheid. Een gevoel van uitgerekt zijn, een druk die veroorzaakt wordt door de gedachte dat er altijd nog meer te doen is. Een gevoel dat er iets is dat de mens nu zou moeten doen. Tegelijkertijd is er ook de constant aanwezige vraag ‘is dit de beste tijdsbesteding op dit moment?’. Tijd is een vijand, een schaarse bron.

Werkers denken allemaal aan het ‘had al gedaan moeten worden’ en ‘er is vast iets productievers dat ik nu had kunnen doen’ en ‘wat moet ik hierna doen?’. Al deze zaken zweren samen als vijanden van de werker die nooit klaar is. Dan is er nog het schuldgevoel als de werker niet zo productief is als hij had kunnen zijn. Schuld is in dit geval een uiting van falen. Het falen om het tempo bij te houden, om erbij te blijven terwijl de to-do-lijst alsmaar langer blijft worden als gevolg van vermeende nalatigheid of zelfs laksheid. Dan is er nog die constante, zeurende stem in het hoofd van de werker die zegt dat het af moet zijn. Terwijl dat onmogelijk is. Want er is nooit iets af. Er blijft altijd nog iets te doen. Het hele bestaan is onbevredigend.

De last van de totale werkwereld is dus de onophoudelijke, rusteloze, opgewonden activiteit rond de toekomst. Een gevoel van een overweldigend leven, zeurende gedachtes over gemiste kansen en schuld over mogelijke luiheid. Eigenlijk ligt de totale werkwereld heel dicht bij het Boeddistische concept van dukkha. Een staat van onvervuldheid als gevolg van een leven vol lijden.

Naast dukkha verspert de totale werkwereld ook toegang tot de hogere niveaus van de realiteit. Want werk onthult geen schoonheid. In werk zit geen kunst, geen glimp van de eeuwigheid, geen geluk van de liefde of een filosofische verwondering. Want al die zaken hebben stilte, rust en een gevoel van willen begrijpen nodig. die ons in staat stellen om een ​​directe ervaring te hebben met wat groter is dan onszelf, dan wat verloren is in een wereld van totaal werk is de mogelijkheid dat we betekenis ervaren. Wat verloren is gegaan, is het zoeken waarom we hier zijn.

Origineel: https://aeon.co/ideas/if-work-dominated-your-every-moment-would-life-be-worth-living

Auteur: Andrew Taggart
Andrew is een praktische filosoof en ondernemer. Hij is lid van de faculteit in het Banff Centre in Canada, waar hij creatieve leiders opleidt, en in Kaospilot in Denemarken, waar hij sociale ondernemers opleidt. Zijn nieuwste boek is The Good Life and Sustaining Life(2014). Hij woont in Santa Fe, New Mexico.

De werkelijke macht: 10% steelt van 80%

Geplaatst op door

Irma Scheffers ontmoette onlangs Ronald Bernard van ‘De Blije B’[1]; de lezers van haar website[2] hebben eerder over hem kunnen lezen en van hem kunnen horen[3]. Ronald vertelde heel openhartig hoe hij compleet is vastgelopen omdat zijn geweten na een zeer schokkende ontwikkeling plotseling naar boven kwam drijven.  Ik vind het heel moedig van hem om zijn verhaal aan haar te vertellen en ook nog in het oog van de camera en ik hoop oprecht dat velen hem zullen volgen op weg naar een betere wereld waarin het begrip ‘fake news’ niet méér zal zijn dan een vage herinnering.

In deel 2 legt Ronald Bernard uit hoe de Piramide van de Macht in elkaar zit en hoe deze ons dagelijks leven beïnvloedt. Ronald laat zien hoe het komt dat rijk alleen maar rijker en machtiger wordt. En waarom de massa vaak vanuit een tekort leeft.

 

Noten:

en doe ook meteen even de rest van de website van Irma:

De Wereld als Slavenkolonie

Geplaatst op door

De wereld is een slavenkolonie. Die slavenkolonie wordt gerund en beheerd door één misdaadsyndicaat. De populatie van de kolonie bestaat uit twee soorten mensen: de eigenaren, en de slaven.

Het geloof dat een bepaalde groep mensen het recht heeft om te heersen over anderen zorgt voor tirannie en slavernij. Een heersende klasse kan haar positie alleen maar in stand houden door continu geweld te initiëren tegenover de overheerste klasse. Helaas begrijpen de gemiddelde burgers hier niets van en geloven ze dat de heersende klasse er is om ze te beschermen waardoor ze gedwee meewerken aan de instandhouding van hun eigen slavernij.

Uiteraard vereist het runnen van zo’n misdaadsyndicaat een organisatiestructuur. In de huidige situatie is het syndicaat daarom onderverdeeld in een aantal afdelingen, elk met een eigen functie.

– Het strategisch topmanagement

Hier bevindt zich de top van het syndicaat. Het zijn de eigenaren ervan. Hier worden de strategieën ontwikkeld die de macht en rijkdom van deze top moeten vergroten. Daarnaast wordt hier bepaald hoe de andere afdelingen moeten functioneren. Die andere afdelingen werken als instrumenten ten bate van de macht en rijkdom van deze top. De leden komen met enige regelmaat bij elkaar in “denktanks” zoals de Bilderberggroep. Alleen binnen dit strategisch topmanagement is de volledige agenda van het syndicaat bekend.

Deze afbeelding van een vorige Bilderbergbijeenkomst laat mooi zien hoe de leden die uitgenodigd worden voor Bilderberg zelf weer verder in contact staan met de lagere lagen van het management. Klik op het plaatje voor vergroting.

– Het uitvoerend management

Dat zijn de regeringen van de wereld. Zij zijn de uitvoerende organen van het syndicaat. Deze afdeling vaardigt (op bevel van het topmanagement) de regels (wetten) uit waaraan de slaven zich moeten houden, voert de dagelijkse controle, bestuurt het geweld dat op de slaven losgelaten wordt (leger, politie) en int de belastingen die indirect bijdragen aan het verdienmodel van het syndicaat. Het is het dagelijks management en het dient als incassobende, slavendrijver en bestraffer. Deze afdeling vormt voor de top een potentieel risico omdat ze beschikt over wapens. Dit risico wordt onschadelijk gemaakt door deze afdeling volledig financieel afhankelijk te maken van het topmanagement door middel van onaflosbare schulden.

De locatie van het dagelijkse management voor de slavenplantage met de naam Nederland. Er wordt momenteel hard gewerkt om deze laag overbodig te maken en een aantal van deze landelijke besturen te verenigen in Brussel.

– Het commercieel management

Dat is het monetair/kapitalistische systeem. Dit is het uiteindelijke verdienmodel van het syndicaat. Hier wordt zoveel mogelijk waarde die de slaven met hun arbeid leveren, geconfisqueerd door het syndicaat. Deze afdeling gebruikt daarbij banken en rechtspersonen (NV’s, BV’s etc.) waarvan het topmanagement eigenaar is. Hier wordt zowel vrijwel alle arbeid geleverd door de slaven (werknemerschap) als vrijwel alle opbrengst daarvan afgenomen van de slaven. Het instrument dat hiervoor wordt ingezet is het geld/schuldsysteem.

Banken scheppen geld als schuld uit het niets met een druk op de knop op de computer en brave burgers betalen vervolgens 30 jaar die schuld terug met een flinke rente om in een huis te kunnen wonen. Schuldslavernij is een prima werkbaar management systeem, ook voor de Nederlandse burger.

– Het PR management

Deze afdeling houdt zich bezig met perceptiemanagement. Het doel is te voorkomen dat de slaven beseffen dat het syndicaat bestaat en wat de werkelijke aard ervan is. Het middel dat hiervoor gebruikt wordt, is liegen. Het doel van liegen is de slaven te laten geloven dat de afdelingen van het syndicaat (en het syndicaat zelf) niet de bedoeling hebben om op de slaven te parasiteren, maar ze te beschermen. Deze afdeling kennen we onder de noemer: media.

‘Mainstream’ media is de mind control van het misdaadsyndicaat over o.a. het Nederlandse volk. Je zet de slaven onderling tegen elkaar op door bijv. drie jaar lang te zeuren over zwarte piet of zoals op dit moment over vluchtelingen. Dit terwijl meer dan een miljoen huishoudens een hypotheek hebben die onder water staat en waar ze vele jaren van hun tijd en energie aan kwijt zijn om deze uit het niets geschapen schuld door een bank af te betalen met rente.

De bovenstaande afdelingen moeten natuurlijk bemand worden. Het syndicaat verleent hiervoor privileges aan een aantal slaven. Die privileges variëren van een bescheiden inkomen als ambtenaar, tot een topinkomen in de bancaire sector, of van lokaal bestuurder tot enige bescheiden macht als landelijk politicus etc.

In ruil voor die privileges, nemen deze slaven een afgebakende taak op zich. Veruit de meeste van deze slaven zijn zich er niet van bewust dat ze deel uitmaken van het misdaadsyndicaat. Ze overzien alleen hun eigen taak en geloven een eerzaam beroep te hebben.

De topslaven zijn zich daar vaak meer bewust van, maar hun beloning is dusdanig groot dat het belang van positiebehoud groter is dan de roep van het geweten. Slaven met een gezond ontwikkeld geweten, komen voor deze posities niet in aanmerking.

Wereldwijd is er een misdaad syndicaat actief dat continu de vrije wil en vrijheid van andere mensen onderdrukt en vernietigt. Mensen die dit doen worden ook wel psychopaten genoemd.

Deze organisatie van het misdaadsyndicaat functioneert op zich prima, maar kent een aantal kwetsbaarheden. Ten eerste werken er bij de verschillende afdelingen betrekkelijk veel mensen. Die moeten allemaal bestuurd (en betaald) worden en dat is niet erg efficiënt. Ten tweede kan het syndicaat alleen voortbestaan zolang de slaven niet beseffen dat het om een misdaadsyndicaat gaat. Dat maakt het hele systeem kwetsbaar voor plotselinge bewustzijnsgroei onder de slaven.

Om die reden, wil het strategisch topmanagement (tevens de eigenaren van het syndicaat) het met minder submanagement gaan doen. Daarnaast wil het minder afhankelijk worden van het geloof van de slaven. Het moet eenvoudiger, efficiënter en (voor de eigenaren) veiliger.

Schep zelf een probleem, wacht op een reactie van mensen en manipuleer deze reactie via de mainstream media. Bied vervolgens je oplossing aan om maatregelen door te voeren die mensen voor het probleem nooit geaccepteerd zouden hebben.

Om deze redenen, moet de organisatiestructuur op de schop. Het nadeel daarvan is dat de slaven gehecht zijn aan deze structuren, en daarom een eenzijdige verandering niet zomaar zullen accepteren. De oplossing hiervoor is het opzettelijk creëren van problemen (crisis) en het hiermee scheppen van een situatie van “overmacht”. En die overmacht moet vervolgens maatregelen rechtvaardigen die zonder die overmacht niet aanvaard zouden worden.

Maatregelen zoals directe individuele elektronische controle over het gedrag van alle slaven en een nieuw elektronisch verdienmodel (100% centraal gecontroleerd, digitaal geld) dat tevens het geweld van het uitvoerend management grotendeels overbodig maakt. De slaven kunnen dan immers bij ieder ongewenst gedrag, individueel en volautomatisch uitgesloten worden van de toegang tot voedsel en andere zaken die een levensvoorwaarde zijn voor die slaven. Zonder te kunnen teruggrijpen op anonieme contante betaling. Niet gehoorzamen betekent dan niet eten.

Daarnaast is het uitvoerend management (regeringen) nu erg versnipperd en dus is het besturen ervan omslachtig. Dit moet dus worden samengevoegd tot één afdeling (één wereldregering, met één wetgeving, één leger etc.)

Op dit moment is er dus een reorganisatie gaande binnen het misdaadsyndicaat. Dit om te voorkomen dat het “wakker worden” van de slaven het einde van het syndicaat zal betekenen.

De gemiddelde burger is zo gehersenspoeld via het onderwijssysteem en vervolgens via de ‘mainstream’ media dat ze niet eens begrijpen dat ze in slavernij leven. Doordat ze dit niet snappen en braaf de orders die ze uitgedeeld krijgen uitvoeren, scheppen gewone mensen zo de slavernij voor henzelf en die van hun buren. Zodra mensen wakker worden en ophouden hun gehoorzaamheid te verlenen aan dit systeem wordt het een stuk moeilijker voor dit globale misdaadsyndicaat om hun positie te handhaven.

Dit brengt echter wel een risico met zich mee: door alle veranderingen, zouden de slaven versneld tot ongewenste inzichten kunnen komen. Bijvoorbeeld het inzicht dat ze slaven zijn. Gerund door een misdaadsyndicaat. En dat ze zich – vóór de voltooiing van de reorganisatie – daarvan bevrijden. Ze zijn immers in een overgrote meerderheid en alleen hun geloof houdt ze gevangen….

Spannende tijden dus.

Geschreven door Pieter Stuurman http://pieterstuurman.blogspot.nl/2015/07/de-wereld-als-slavenkolonie.html

Hieronder de opgepimpte versie van achter de samenleving:

Is planeet aarde een slavenkolonie?

Het Onvoorwaardelijk Basisinkomen – een verraad aan de werkende klasse?

Geplaatst op door

arbeidersklasseHet onvoorwaardelijk basisinkomen (OBi) zou werk zijn betekenis ontnemen, wordt wel eens gezegd. Sommigen zeggen zelfs dat het een onherstelbaar verraad aan de aspiraties van de werkenden is. Een reactie van Enno Schmidt.

De werkenden – dat zijn toch alle mensen. Er is echter ook een idee van een werkende klasse die zich heeft afgezonderd. Die maakt zich druk om haar machteloosheid. Die heeft zich strijdlustig ingegraven. Ze heeft dat wat haar toebehoort, niet in bezit genomen. Werk. Ze heeft niet gezegd: de arbeid die ik verricht, dat is mijn werk. Omdat het mij interesseert. Omdat het mijn leven, mijn tijd, een zinnige invulling geeft. Ze heeft het recht op werk, dat ieder mens heeft, uit handen gegeven. Anderen moeten jullie nu werk geven.

Wanneer er gesproken wordt over ‘recht op werk’, dan wordt daar eigenlijk altijd inkomenszekerheid mee bedoeld. Het gaat niet om werk. Er is geen besef van werk onder de werkende klasse. Er is een systeem van afhankelijkheid in het leven geroepen, die zonder veel fantasie bestreden wordt, die deze afhankelijkheid tot gevolg heeft. Terwijl het de zogenaamde werkende klasse – die op die manier niet meer bestaat – niet om het werk te doen is, maar om een inkomen. En ze heeft deze twee verwisseld. Daarmee heeft zij zichzelf machteloos gemaakt. Iedereen heeft recht op werk. Dat is hetzelfde als het recht op leven. Wat is werk anders dan leven? Het is een relevant, actief, uitdagend, deel van mijn leven. Dit recht op werk wordt door de gemeenschap erkend door middel van een inkomen.

Mijn recht om te werken wordt mij door de samenleving gegeven in de vorm van geld waar ik van kan leven, in de vorm van een inkomen. Maar mijn werk, dat ben ik. Mijn werk is niet mijn inkomen. Het inkomen stemt in met mijn bezigheid. Maar het schrijft haar niets voor, het stelt haar in staat. Mijn leven behoort mij toe, net zoals mijn werk. Wat het voort brengt, dat is voor anderen. De ideologie van ‘de werkenden’ negeert de vrije mens en strijdt er voor dat mensen tegen goede voorwaarden gekocht worden. Dat werk gekocht wordt, dat mensen gekocht worden, dat ik mijzelf moet verkopen om te overleven, daar hebben deze ‘hard werkenden’ niets tegen. Ze bedelen en knokken om tegen enigszins gunstige voorwaarden gekocht te worden. Zo mogelijk moet iedereen gekocht worden. Het recht om gekocht te worden, dat bestaat niet. Daarom lukt het op deze manier, met deze claim, ‘recht op werk’, natuurlijk niet. Waar het met geweld geprobeerd wordt, leidt het tot asociaal misbruik en onzinnige verspilling van tijd.

Het onvoorwaardelijk basisinkomen geeft het werk haar betekenis terug. De ideologie van ‘de harde werkers’ heeft die van jullie afgepakt. In het gedachtegoed van deze kaste is werk synoniem met slavernij. Met amper leefbare voorwaarden en vrije tijd. Vandaar de naam ‘vrije tijd’. Omdat het werk onvrij is. Omdat werken betekent, dat je moet doen wat iemand je opdraagt. En daarop wil je ook nog eens recht hebben? En dan geen verantwoordelijkheid nemen: voor de overgave, voor de verkoop, voor het schelden op de koper. Om in de vrije tijd daarmee in het reine komen? Er is nauwelijks een grotere miskenning van werk dan de eis van volledige werkgelegenheid. In plaats van werken toe te staan. In plaats van mensen dingen te laten doen, hen werk te gunnen.

Het onvoorwaardelijk basisinkomen is slechts een basisinkomen. Door het leggen van een financieel vangnet schept het ruimte in de samenleving voor de vrije mens. Daar wordt allang naar uitgezien, maar de tijd is nu daar. Het extra inkomen dat nodig is in geval van een speciale behoefte, bijvoorbeeld bij een handicap, blijft gewoon bestaan. Dat de beloning van werk waardering weerspiegelt, nuance aanbrengt en status geeft, dat blijft zo met het onvoorwaardelijk basisinkomen. Dus ook dat een vergoeding een stimulans kan betekenen en werk volgens marktwetten betaald wordt, zoals nu. Het onvoorwaardelijk basisinkomen is geen oproep om niet te werken. Het wijst alleen de controle en beknotting van anderen af. Het is een ontkoppeling van werk en inkomen en biedt meerwaarde aan het alledaagse levensonderhoud en tegenwicht aan de totalitaire rariteit van de ideologie van betaalde arbeid. Er is meer in de wereld dan dat waarvoor betaald wordt.

Nadenken over het basisinkomen bijvoorbeeld, dat wordt nog niet betaald.

Op 19 augustus 2015 door Enno Schmidt gepubliceerd als Bedingungsloses Grundeinkommen – ein Verrat an der Arbeiterklasse? op
http://www.grundeinkommen.ch/bedingungsloses-grundeinkommen-ein-verrat-an-der-arbeiterklasse/

Vertaling © Florie Barnhoorn

Hoe Henry George’s principes werden vernaggelt naar een Monopolyspel

Link

monopoly-game-cover-2011

Geschiedenis is gevuld met verrassende verhalen over hoe mensen en ideeën zijn verbonden. Eén zo’n verhaal is de oorsprong van het meest populaire bordspel in de moderne geschiedenis. Het is een Amerikaanse klassieker: elke nieuwe generatie van Monopoly spelers leert er van te houden en zich (onschuldig) over te geven aan haar, meedogenloze, hebzuchtig impulsen. Spelers beginnen het spel als gelijken. Geluk – en een beetje de strategie – maakt uiteindelijk dat een speler alle anderen te domineert. Die speler eindigt met het vergaren een enorme fortuin in contanten en vastgoed. De meeste Monopoly spelers weten niet (zijn niet geïnteresseerd in) dat dit spel was oorspronkelijk het product is een passie voor sociale en economische rechtvaardigheid.

magie-elizabeth-1890In de late jaren 1800, werd een jonge vrouw genaamd Elizabeth Magie door haar vader ingevoerd in de geschriften van Henry George. Ze werd uiteindelijk een van de vele mensen die de taak op zich namen anderen te leren van wat zijn hadden geleerd door het bestuderen van  Vooruitgang en Armoede (Progress and Poverty) en andere werken George’s.
Samenwerkend met vrienden in haar woongemeenschap in Brentwood, Maryland, creeerde Elizabeth Magie The Landlord’s Game. Ze vroeg daarvoor octrooi aan, dat werd verleend op 5 januari 1904 (No. 748.626). Ze legde uit dat het een spel was voor de “praktische demonstratie van het huidige systeem van het land-grabbing met alle gebruikelijke uitkomsten en gevolgen.”

landlords-game-board-1904De nog jonge, alleenstaande vrouw, Elizabeth – of “Lizzie” zoals ze werd genoemd – werd een regelmatige bezoeker van de Single Tax enclave van Arden, Delaware. Dit was rond 1903. Of het nu in haar eentje was of samen met andere Single Taxers in Arden, werkte Lizzie verder aan het ontwerp van The Landlord’s Game als een manier om uit te leggen hoe het systeem van de politieke economie Henry George’s in het echt zou werken.

 

Arden’s bezienswaardigheden. Stephen’s Theater en de ambachtelijke winkel
voor een close-up van het speelbord gebruikt in Arden, klik hier.

De eerste commerciële versies van The Landlord’s Game

In 1906  verhuisde Elizabeth naar Chicago, Illinois, waar ze Albert Phillips ontmoette en in 1910 met hem trouwde, . Ik ben niet in staat geweest om te vinden dat Albert een volgeling van Henry George is geweest, maar blijkbaar vond hij de inspanningen van zijn vrouw sympathiek. Op een gegeven vestigde Elizabeth en een aantal andere aanhangers van Henry George in 1906 de Economisch Game Company in New York, die  The Landlord’s Game publiceerde.

Spoedig daarna  verhuisden Elizabeth en Albert naar Clarendon, Virginia, in de omgeving van Washington DC en kreeg Elizabeth uiteindelijk een patent op een nieuwe editie van The Landlord’s Game in 1924 (No. 1.509.312) onder haar getrouwde naam Elizabeth Magie Phillips. Deze nieuwe editie, gepubliceerd door de Washington, DC firma, Adgame Company, verscheen in 1932 en bevatte andere straatnamen en veranderingen in het uiterlijk van het speelbord. Belangrijker is dat de nieuwe editie een alternatieve set spelregels bevatte en  ook een tweede naam voor het spel, Welvaart. (Prosperity)

landlords-game-and-prosperity-board-1924landlords-game-and-prosperity-box-1924
 

Connecties met Academe

nearing-scott-1910Rond 1900 werd Scott Nearing ingevoerd in het spel door Lizzie Magie of een der andere bewoners van Arden. Hij was op dat moment een full-time inwoner van Arden. Nearing werd ​​lid van de economische afdeling van de Universiteit van Pennsylvania in 1906, waar hij The Landlord’s Game in zijn onderwijs ging gebruiken. Zijn steun aan de voorstellen van Henry George’s om publieke inkomsten verhogen uitsluitend via degenen die grond in eigendom hadden, en zijn verzet tegen kinderarbeid, zorgde dat hij door de universiteit in 1915 werd ontslagen.

Burton H. Wolfe, in “de monopolisering van Monopoly” (San Francisco Bay Guardian, 1976), zegt dat “Nearing  The Landlord’s Game met zijn broer Guy Nearing, gespeeld heeft die in de Henry George single-tax gemeenschap van Arden, Delaware woonde. ” Vervolgens:

Terwijl de studenten en enkele single-taxers het spel speelden, begon er een process van … verandering van de spelregels. De belangrijkste verandering is dat in plaats van bij de landing op een woning blok alleen maar de huur betaald moet worden, konden de spelers ook een veiling houden om het blok te veropen. Ze maakten ook hun eigen spelborden, zodat ze de eigendommen in het spel van Lizzie Maggie konden vervangen met die in hun eigen steden en landen; Dit maakte het spelen realistischer. Terwijl zij hun eigen spelborden maakten (meestal geschilderd op linnen of olieoek) veranderen ze de titel van “The Landlord’s Game” naar “Auction Monopoly” (veilingmonopoly) en later alleen “Monopoly”.

Burton Wolfe vertelt ons ook dat een jonge Rexford E. Tugwell één van de spelers was. Een van de eigen studenten van Tugwell’s, Priscilla Robertson – die lange tijd redacteur wasvan De Humanist – vertelde de volgende details over de vroege geschiedenis van het spel: “In die dagen kopieerde degene die ook een Monopoly wilden spelen, het spelbord op een stuk linnen doek tekende het in krijt. Het werd als een erezaak beschouwd om het niet te verkopen aan een commerciële fabrikant, omdat de groep van single-taxers stonden te popelen om het kapitalistische systeem te verslaan. ” (Ik ben verplicht om op te merken dat de single-taxers die principes van Henry George’s deelden een aanzienlijke verkeerde voorstelling zaken over de doelstellingen hadden. Het overwinnen van het monopolie in al zijn vormen (maar, in het bijzonder, het monopolie van de natuur), en niet het kapitalisme, was -.en is – de zaak die toen en vandaag aan de dat omarmd wordt.)

Andere schrijvers vertelden dat het spel werd gespeeld door studenten aan de Princeton University en Haverford College. Wijzigingen zijn aangebracht in het ontwerp van het speelbord en het groeperen van sommige eigendoomen, zodat gebouwen konden worden toegevoegd aan de locaties en het verhogen van het bedrag van de huur in dat rekening werd gebracht op basis van het aantal gelijke eigendommen.

In de late jaren 1920, werd door studenten en anderen een versie van het spel gespeeld dat nogal wat van Elizabeth’s ontwerp had ingeleverd.Het spel is thans algemeen bekend als “Monopoly.” Een jonge student aan de Universiteit van Williams (Reading, Pennsylvania) produceerde een commerciële versie onder de naam Financiën, maar het spel was in wezen Monopoly.Toen verhuisde een vrouw genaamd Ruth Hoskins die het spel geleerd in Indianapolis naar Atlantic City, New Jersey en vermoedelijk creëerde zij de versie met de Atlantic City straatnamen.

Daarna wordt de situatie nog ingewikkelder. Het spel werd geïntroduceerd door (Kolonel) Eugene  en Ruth Raiford, vrienden van Ruth Hoskins, Charles Todd, die in Germantown, Pennsylvania woonden. Daarna introduceerde Charles Todd het spel bij Charles en Esther Darrow. Eugene Raiford, Charles Todd en Esther Jones Darrow al volgden de Quaker Westtown School 1911-1914 of 1915. De daaropvolgende verband met Atlantic City kwam als gevolg van de nauwe betrokkenheid van de Westtown School School met de Atlantic City Friends ‘. Zoals Todd later herinnerde:. “De eerste mensen die we het geleerd hebben nadat we het zelf hadden gelerd waren Darrow en zijn vrouw Esther…. Het was helemaal nieuw voor hen …. Darrow vroeg me of ik de spelregels wilde opschrijven en dat deed ik… en gaf ze Darrow. ”

Entree Charles Darrow en Parker Brothers

monopoly-game-box-1936darrow-charles-1936Tijdens de afgelopen decennia, kwamen details boven over hoe het spel Monopoly in commerciele handen kwam – en de winst uit de verkoop werd gemonopoliseerd – deze zijn aan het licht gekomen als gevolg van omstandigheden die niet konden worden gecontroleerd door Parker Brothers.

Charles Darrow was de eerste die profiteerde van de evolutie en de populariteit van het spel. Hij verzekerd zich van een auteursrecht voor zijn verbeterde editie van het spel in 1933. De vertrouwde kartonnen bord, verpakt in een witte doos, werd geproduceerd en lokaal in Philadelphia verkocht. In 1935 diende Darrow het spel in bij de US Patent Office en hem werd een octrooi verleend. De oorsprong van het spel werd blijkbaar niet op prijs gesteld door de griffiers van het Octrooibureau. De verkoop van het spel rees als paddestoelen uit de grond en Charles Darrow werd rijk. Parker Brothers werd een groot bedrijf via de winst van Monopoly.

landlords game 1939

Uitdagingen voor Monopoly Monopoly ‘s

Een groot deel van het krediet voor de recente interesse in The Landlord’s Game, Elizabeth Magie Phillips en de aansluiting op de economische en sociale filosofie van Henry George’s behoort tot Ralph Anspach.

In 1973, terwijl hij aan de economische faculteit van de San Francisco State University werkte, ontwierp Professor Anspach een nieuwe game, dat hij Anti-Monopoly noemde. Toen Anspach’s spel in de winkelrekken begon te concurreren met Monopoly, diende General Mills (opvolger van Parker Brothers) een rechtszaak tegen Proessor Anspach in voor octrooi-inbreuk. Een tien jaar durende juridische strijd volgde, waarin de lagere rechter daadwerkelijk besloot dat  duizenden exemplaren van anti-monopolie vernietigd moesten worden.

Professor Anspach presenteerde het historische bewijs waaruit bleek dat Charles Darrow het spel in wezen vrijwel zonder verandering in het ontwerp of de regels had overgenomen van de versie die door Charles Todd werd gebruikt. De details van de juridische strijd om de eigendomsrechten te herwinnen was ooit te vinden op de  Anti-Monopoly website, maar die is verdwenen, de teksten staan nog wel op archive.org https://web.archive.org/web/20141216185103/http://antimonopoly.com/.

Om terug te komen Elizabeth Magie Phillips

Verwijzingen naar Elizabeth’s inspanningen verschijnen Georgistische tijdschriften. In een nummer uit 1926 van Land and Freedom, werd aangekondigd dat “een groep van Single Taxers overweegt een nieuwe en verbeterde uitgave van de Landlord’s Game te presenteren.” Elizabeth bleef ook een actieve Single-taxer en wasin 1931 afgevaardigde naar het Henry George congres dat in oktober werd gehouden in Baltimore, Maryland.

Parker Brothers kochtElizabeth’s patent  in 1932 voor $ 500, onder voorwaarde dat Parker Brothers The Landlord’s Game alsook Monopoly zou blijven publiceren. Burton Wolfe beschrijft een vergadering van de Parker Brothers’ president, Robert Barton en Elizabeth:

Zo Barton ontmoette Lizzie Magie, en vroeg haar of ze veranderingen in haar spel zouden accepteren. Volgens Barton’s herinnering, antwoordde ze als volgt: “Nee, dit is om de Henry George theorie van enkele belastingen te leren, en ik zal niet mijn spel veranderd willen zien, op welke wijze dan ook.” John Droeger uit San Francisco, de advocaat die stelling lg-1903_arden-board
nam en legde Barton uit waarom naar zijn mening Lizzie Magie  op die manierantwoordde : “Ze was een rabiate Henry George belasting-volger, een echte evangelist, en deze mensen veranderen nooit.”

magie-elizabeth-newspaper-storyIn januari 1936 interview de  The Washington Star  Elizabeth en haar werd gevraagd “hoe ze zich voelde over het krijgen van slechts $ 500 voor haar octrooi en geen enkele royalties”. Ze antwoordde dat het in orde vond “ze heeft nog nooit een dubbeltje geweld zolang het belastingidee van Henry George maar werd verspreid naar de mensen van het land. ”

Een derde editie van The Landlord’s Game werd gepubliceerd door Parker Brothers in 1939, maar het bedrijf deed niets om het te promoten. In feite, werd het spel bijna onmiddellijk teruggeroepen uit winkels en bijna elke onverkochte exemplaar vernietigd. Vandaag de dag, zijn er zeer weinig kopieën overgebleven. In overeenstemming met de overeenkomst met Elizabeth, kwam het spel  met twee sets van regels. Echter, alleen de regels die auteursrechtelijk waren beschermd door Parker Brothers werden daadwerkelijk verkocht met het spel. Aankopers moesten via contact met Elizabeth Magie Phillips de alternatieve regels zien te verkrijgen. Opmerkelijk genoeg zijn Elizabeth regels zijn beschikbaar op de website van Hasbro .

Een essay geschreven door Elizabeth verscheen in de september-oktober 1940 over de kwestie van Land and Freedom, onder de titel “Een woord aan wijs” Zelfs in haar dalende jaar, drong ze de Single Taxers aan tot actie:

Wat is de waarde van onze filosofie als we niet ons uiterste best doen om het toe te passen ? Om gewoon een ding te weten is niet genoeg. Om er door ons alleen maar over te spreken of te schrijven is niet genoeg. We moeten er op grote schaal  iets aan doen om vooruitgang te boeken. Het zijn moeilijke tijden, en drastische maatregelen zijn nodig. Om indruk op de menigte te maken die de moeite waard is, moeten we  in drommen naar de heilige  van de mannen gaan waar we achteraan zitten. We moeten niet alleen vertellen, maar laten zien hoe en waarom en waar onze vorderingen kunnen worden gezien in een aantal feitelijke situaties ….

Elizabeth Magie Phillips overleed in 1948 in Arlington, Virginia.

Fast-Forward to History Detectives

In 2004, werd door een inwoner van Arden, Delaware contact opgenomen met de producenten van het televisieprogramma History Detectives om hulp het identificeren van de geschiedenis van een houten bord, dat in zijn familie was sinds het begin van 1900. Onderzoek naar de oorsprong van The Landlord’s Game bracht de History Detectives naar Philadelphia om Dan Sullivan te interviewen, toenmalig directeur van het Philadelphia Henry George School, met betrekking tot het verband tussen het ontwerp en de doelstellingen van het spel en de leer van Henry George. Helaas, deze aflevering van History Detectives – uitzending op 28 juni 2004 – is niet beschikbaar voor het bekijken op de website van het programma. De episode is heruitzending van tijd tot tijd. Kijk er naar uit.

Voor meer informatie over het spel en het monopolie van de verhuurder

Thomas Forsyth is een van de meest deskundige verzamelaars van het originele spel borden en stukken met betrekking tot The Landlord’s Game.Hij heeft een gedetailleerde geschiedenis van het spel, dat op kan worden onderzocht samengesteld The Landlord’s Game.

monopoly man

 

 

 

 

Het visioen van Edward Bellamy

Geplaatst op door

bellamy1De Gouden Eeuwen liggen voor ons en niet achter ons.
Het jaar 2000, bezien vanuit 1887

Stel: Het is het jaar 2000 en je probeert je voor te stellen hoe de maatschappij er uit kan zien in 2113. Van welke technische vooruitgang profiteert men dan, hoe is dan de verhouding rijk / arm en hoe gaan mensen dan met elkaar om? Honderddertien jaar vooruitzien, het is eigenlijk ondoenlijk – de weersverwachtingen kunnen we vaak niet eens met één dag vooruit voorspellen. Toch is dat het, wat de Amerikaan Edward Bellamy deed: honderddertien jaar vooruit zien. Hij schreef in 1887 een boek over de wereld die hij voorzag voor het jaar 2000! En nu het zo ver is, is het verlokkelijk zijn ideaalbeeld en de huidige realiteit naast elkaar te leggen.

Wie was Bellamy, wat wás zijn ideaal, wat heeft hij al teweeggebracht, en: wat komt er nog meer? Edward Bellamy (1850-1898) was de zoon van een dominee in Chicopee Falls, Massachussetts. Op 18-jarige leeftijd maakte hij een reis door Europa, waar hij getroffen werd door de maatschappelijke tegenstellingen die de industriële ontwikkelingen veroorzaakten. Terug in Amerika constateerde hij dat de situatie daar niet veel beter was.

Hij studeerde rechten, werd tot de balie toegelaten, maar koos toch een andere weg: hij werd een sociaal bewogen journalist en literator. Als redactioneel medewerker werkte hij in 1871 aan de New York Evening Post en vanaf 1872 bij de Springfield Daily Union, schreef vier boeken en tal van artikelen en o.a. de notitie ‘De religie der solidariteit’. Samen met z’n broer Charles richtte hij het driewekelijkse blad ‘Penny News’ op, wat later de ‘Springfield Daily News’ werd.

De sociale onlusten en onrechtsituaties brachten Bellamy tot het schrijven van ‘Looking Backward’, waarin hij een visie geeft op een betere, rechtvaardigere samenleving. Hij streeft een wereld na waarin iedereen gelijk is en iedereen het goede voorheeft, hetgeen o.a. resulteert in een gelijke verdeling van rijkdommen. Een wereld zonder criminaliteit, zonder verspilling, zonder klassenonderscheid, zonder geld, ambtenaren, reclame, legers, bankiers, handel, gevangenissen. Noem maar op. Een ideale wereld. Utopia. Later schreef hij ook nog het vervolg, ‘Equality’ genaamd. In 1898 stierf Edward Bellamy aan tbc, 48 jaar oud.

113 JAAR SLAPEN

In het kort iets over de inhoud van Looking Backward: Het is 1887. Hoofdpersoon in het boek is Julian West. Hij woont in Boston en is welgesteld. Regelmatig kan hij moeilijk in slaap komen en roept dan de hulp in van een hypnotiseur. Op de avond voordat hij trouwen zal met Edith Bartlett is het weer zover: in zijn ondergrondse slaapkamer brengt de hypnotiseur hem in slaap. Deze keer wel erg degelijk.

Boven hem brandt, tijdens zijn diepe slaap, het huis af en men veronderstelt dat hij is omgekomen. Op dezelfde plaats wordt weer een nieuw huis gebouwd. 113 jaar later woont ene dokter Leete in dat huis en als deze in zijn tuin een laboratorium wil bouwen, wordt bij graafwerk de kelder ontdekt, waarin Julian al die tijd in een soort comatoestand heeft gelegen. De dokter meldt hem voorzichtig dat het inmiddels 2000 is en neemt hem op in zijn gezin. Daar ontstaat dan het vraag- en antwoordspel dat het grootste deel van het boek uitmaakt, de discussies over hoe het vroeger was en vooral hoe het ‘nu’ is. Hoe de armoede is opgelost, de economische ongelijkheid is verdwenen, de achterstand van de vrouw opgeheven, enzovoort enzovoort. Dokter Leete verwoordt Bellamy’s eigen kritiek op de maatschappij van eind negentiende eeuw en hij beschrijft het ‘nu’, als het Utopia van het jaar 2000.

BELLAMY-CLUBS

De eerste druk van Looking Backward verscheen in 1888 en werd enthousiast ontvangen. Al heel snel waren er meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Alleen van De negerhut van Oom Tom, van Harriet Beecher-Stowe, waren in de negentiende eeuw meer exemplaren verkocht. Dit enthousiasme leidde tot de oprichting van tal van Bellamy Clubs, de eerste al in 1889 in Boston. De leden wilden zich inzetten voor de praktische realisatie van Bellamy’s ideeën. Mede door de geweldige opgang van zijn boek, leidde het er in Californië toe, dat daar zo’n zestigtal nationale clubs ontstonden en over geheel Amerika wellicht 10 maal zoveel. Ze kenden een korte bloeitijd, maar de meeste waren rond 1894 alweer ter ziele.

Al snel was het boek in diverse vertalingen ook in het buitenland bekend. De eerste Nederlandse uitgave In het jaar 2000 verscheen al in 1890 (in 1500 exemplaren). De vertaler, Frank van der Goes, vond dat het boek “meer wijsheid en waarheid bevat dan de Nederlandsche Staatshuishoudkunde ons in de vele en uitgebreide werken had gedoceerd.” In 1932 werd in Nederland de Internationale Vereeniging Bellamy gesticht. Het was nadrukkelijk een vereniging zonder politieke strekking. In de statuten stond zelfs: “Het is de leden verboden, bij het voeren van propaganda of op vergaderingen in verband staande met het doel der vereeniging, regeeringen of personen of eenige partij, groep of beweging aan te vallen of te verdedigen.”

Na een aantal zéér actieve jaren met landelijk gezien bijna 30.000 leden en nog veel meer sympathisanten verspreid over circa 87 plaatselijke afdelingen, met een eigen blad, lezingen, werkclubs en landdagen, was het in 1940 radicaal afgelopen toen de Duitsers binnenvielen. Na de oorlog was er wel weer een opleving. Bij de Tweede Kamerverkiezingen van 17 mei 1946, deed zelfs in negen van de achttien kieskringen een politieke afsplitsing van de Bellamy-vereeniging mee. Die zogenoemde Bellamy Partij behaalde echter niet genoeg stemmen voor een kamerzetel. Zowel deze Bellamy Partij als de Bellamy Vereeniging kregen niet meer de belangstelling van voor de oorlog terug en kwijnden langzaam weg.

In 1989 blies Piet van Gemerden de zaak echter weer nieuw leven in, door contact op te nemen met Bellamisten-van-toen. Met als resultaat dat de Bellamy-Vereniging vanaf dat moment weer actief werd. Weliswaar met een zeer bescheiden ledental (zo’n 40stuks) en nagenoeg iedereen was zeventig jaar of ouder, maar wel zéér gedreven. Dat het Utopia van Bellamy in 2000 niet gerealiseerd zou zijn, zagen zij natuurlijk allang aankomen. Maar hun oude ideaalbeeld bleef gehandhaafd. De helaas in 1999 overleden Van Gemerden was daar zeker van: “In alle lagen van de bevolking rijpt het besef dat de wereld straks niet meer leefbaar zal zijn, als niet snel wordt ingegrepen in natuur en milieu. Kijk naar wat er zich in de wereld afspeelt: het zijn de stuiptrekkingen van het kapitalistische stelsel.” En: “Wat mij zo aantrok? Het economische Bellamy-stelsel is zo eenvoudig en duidelijk. Er is geen andere oplossing mogelijk dan wat hij voorstaat.”

WERKEN TOT JE 45ste

In Bellamy’s visie is de mens bevrijd van ‘het kapitalisme’; daarvoor in de plaats is er dan een maatschappij met economische gelijkheid voor iedereen. Het hele leven wordt geregeld door de centrale overheid. Land, fabrieken, andere kapitaalgoederen en communicatiemiddelen zijn eigendom van de gemeenschap. De leiders worden niet door het volk gekozen, maar door de ouderen met wijsheid en ervaring. Jongeren genieten onderwijs tot 21jaar. Werken doet men tot het 45ste jaar. Daarna kan men zich wijden aan ‘de hogere uitoefening van onze krachten, de geestelijke en verstandelijke genietingen en bezigheden van het leven’.

Degenen die werken (in principe dus iedereen van 21 tot 45 jaar) vormen samen het ‘arbeidsleger’. Dat bestaat uit gilden, die worden geleid door generaals. Daarboven staan tien opperofficieren en één hoofdaanvoerder die de president is. In de Bellamy-economie is er geen geld, geen handel, geen concurrentie en geen reclame of overproductie. Iedereen krijgt een creditcard (1887!), met een jaarlijks tegoed om ruim voldoende van te kunnen leven. Een eventueel overschot aan ’t eind van het jaar komt te vervallen. Met deze card kan men bij het gemeentemagazijn inkopen doen. Dat is een soort Kijkshop: er staat één exemplaar van alle artikelen, met bijbehorende informatie op een kaart. Er is geen personeel dat je tot kopen wil verleiden, maar wel deskundigen om indien gewenst advies te geven en het aanbod in alle magazijnen is gelijk. Een bestelling gaat per buizenpost naar het centrale stadsmagazijn en het artikel wordt kort erna ondergronds thuisbezorgd.

Vermeldenswaard hierbij is het feit dat momenteel in Leiden het gemeentebestuur, om de binnenstad leefbaar en bereikbaar voor personen en (goederen)vervoer te houden, een haalbaarheidsonderzoek heeft opgestart naar een O.L.S. (Ondergronds Logistiek Systeem).
Evenals in Leiden lopen er thans dergelijke O.L.S. haalbaarheidsprojecten in Utrecht, Arnhem / Nijmegen, Tilburg, Aalsmeer / Schiphol / Hoofddorp en Limburg. En er is het Interdepartementale Projectorganisatie Ondergronds Transport, IPOT genaamd wat momenteel door het Ministerie van Verkeer en Waterstaat wordt geleid.

bellamy2Het leven is enerzijds heel sober, anderzijds comfortabel. De privé-woningen zijn heel eenvoudig ingericht. Maar gemeenschappelijke ruimten zoals restaurants, ontspanningsgebouwen en bibliotheken (“voor de gezellige helft van ons leven,” aldus dr. Leete) zijn weelderig ingericht. Eten doet men voornamelijk buitenshuis. Het koken in privé-woningen vindt men verspilling van tijd en energie.

Er is volkomen vrijheid voor elke godsdienstige en ethische richting. De vrouw zal volgens Bellamy evenveel rechten en plichten hebben als de man. Een citaat uit In het jaar 2000: “Behoeft de vrouw die gaat trouwen dan niet het bedrijfsleven te verlaten?” vroeg ik. “Nee, evenmin als de man”, antwoordde dr. Leete. “Waarom zou zij dit doen? De gehuwde vrouwen hebben immers geen huishoudelijke plichten van belang meer en hun echtgenoten zijn toch geen kleine kinderen die verzorgd moeten worden.” En: “Natuurlijk zijn de vrouwen niet van de mannen afhankelijk.”

TECHNIEK

Een paar van de technische vondsten van Bellamy (in 1887!):

  • Een ondergronds logistiek systeem (OLS) zoals nu o.a. in Leiden wordt onderzocht
  • Als het gaat regenen, schuiven automatisch daken boven de trottoirs
  • Energiewinning uit getijdenkracht
  • Vuilverbrandingsinstallaties
  • Televisie: via een elektroscoop in combinatie met de telefoon kan men thuis van theatervoorstellingen genieten.
  • Radio: in woon- en slaapkamers kunnen met een knop diverse muziekgenres en concerten ten gehore worden gebracht, evenals preken door populaire dominees
  • Kerken en concertzalen trekken nog maar weinig bezoekers
  • Credit cards!

BROEDERLIJKE BESCHAVING

In Bellamy’s samenleving zijn de mensen van harte tot het goede geneigd. Alle mensen zijn solidair. ‘A new fraternal civilization’ noemde Bellamy het, een nieuwe broederlijke beschaving. De sterke moet er voor de zwakke werken. Gehandicapten en zwakkeren hebben hetzelfde inkomen als de overige arbeiders. Niemand kan en wil zich nog verrijken ten koste van anderen. “Niemand staat zo hoog, dat hij een trotse toon tegen een werkman van de allerlaagste klasse zou durven aanslaan. Ambtenaren en regeringspersonen zijn niet alleen in naam, maar wérkelijk de helpers en dienaren van het publiek. Het is zeldzaam, als het volk aanleiding heeft om een hoge ambtenaar anders dan dankbaar te zijn”, zegt dr. Leete.

De ongelijke verdeling van kennis en beschaving wordt onmenselijk gevonden. Dr. Leete zegt: “Wij geloven dat het mensdom voor het eerst de verwezenlijking van Gods ideaal nabij komt.” Een dominee zegt in In het jaar 2000: “De menselijke natuur is in haar wezenlijke trekken goed, niet slecht. De mensen zijn in hun natuurlijke bedoeling en structuur edelmoedig en niet zelfzuchtig, barmhartig en niet wreed, medelevend en niet arrogant, godgelijk in hun streven, bezield met goddelijke impulsen van tederheid en zelfopoffering.” Julian West voelt zich gegeneerd bij zoveel goedheid en vooruitgang, hij voelt zich beschouwd als een vertegenwoordiger van een veracht tijdperk, ‘een aangespoeld schepsel’. Wat heb ik vroeger gedaan om het onrecht te verkleinen, vraagt hij zich af.

HEMEL EN MARX

Bellamy oogstte zeer veel enthousiasme, maar ook veel kritiek. Een luchtkasteel, met wolken als fundament, zo reageerde zijn tijdgenoot Henry George. Van de Duitser H. Erdmannsdörffer verscheen in 1891 in Nederland al een boek waarin hij Bellamy’s ideeën verwierp: “Het zou heerlijk zijn, maar het zal niet gebeuren! Het eist een rijpheid van geest bij de gehele bevolking, zoals wij ze thans nog in de verste verte niet bij het volk bemerken”.

De Nederlandse socialistische krant Het Volk schreef in 1938 dat de Bellamisten een zwak werkelijkheidsbesef hadden. Prof. J.W. Schulte Nordholt zei 16 maart 1990 in een paginagroot artikel over Bellamy in Trouw: “Ja, het is het koninkrijk der hemelen op aarde, vermengd met een stevige scheut Marx.” Katholieken werd indertijd afgeraden Bellamyaan te worden. Maar er waren wel christen-Bellamyanen; “Wij roepen onze geloofsgenoten op, onze rijen te komen versterken.” Zij vonden dat de Nieuwe Gemeenschap ‘gegrondvest is in het Evangelie en beantwoordt aan de Wet der Naastenliefde’.

DAGERAAD

Nog even terug naar Edward Bellamy zelf. Na een kritische recensie in de Bostonse krant The Transcript schreef hij een ingezonden brief, op 30 augustus 1888, waarin hij zijn bedoeling nog eens uitlegt: “Hoewel het de vorm heeft van een fantasierijke romance, is Looking Backward in alle ernst bedoeld als een voorspelling, in overeenstemming met de principes van de evolutie, van het volgende stadium in de industriële en maatschappelijke ontwikkeling van de mensheid.”

Bellamy vindt dat er aanwijzingen zijn voor “de impliciete voorspelling dat de dageraad van het nieuwe tijdperk al aanstaande is en dat de volle dag snel zal volgen. Alle nadenkende mensen zijn het er mee eens dat de huidige samenleving voor grote veranderingen staat. De enige vraag is, of die ten goede of ten kwade zullen zijn. Degenen die geloven in de wezenlijke goedheid van de mens neigen naar de eerste visie, degenen die geloven in zijn wezenlijke slechtheid, naar de tweede. Wat mij betreft, ik hou het op de eerste mening. ‘Looking Backward’ is geschreven in de overtuiging dat de Gouden Eeuwen vóór ons liggen en niet achter ons, en dat ze niet ver weg zijn. Onze kinderen zullen het zeker zien, en wij ook, als we het verdienen met ons geloof en ons werk.”

DE ECONOMIE

12 hoofdpunten uit Bellamy’s ideeën over economie:

  • Een volk is niet welvarend zolang niet iedereen gelijkelijk in de welvaart deelt.
  • De hulpmiddelen tot het scheppen van welvaart behoren in handen te zijn van de gemeenschap.
  • Het voornaamste middel tot welvaart is arbeid. De gemeenschap heeft recht op de arbeid van al haar leden.
  • Geen enkel individu heeft uitsluitend rechten. Iedereen heeft ook plichten tegenover de gemeenschap.
  • Arbeidsplicht rust op iedereen, en dus kan niemand het recht op arbeid of het recht op het geproduceerde onthouden worden.
  • De vrouw heeft dezelfde rechten en plichten als de man. De arbeid in het gezin strekt tot nut van de gemeenschap en is dus gelijkwaardig aan iedere andere arbeid.
  • Het is de plicht van de meest begaafden en sterkeren om betere of meer arbeid te verrichten dan iemand die naar lichaam of geest zwakker is.
  • De moeilijkheid van arbeid wordt niet vertaald in meer loon, maar in minder arbeidsuren.
  • Het gelijk aandeel in de gemeenschappelijke welvaart is het onvervreemdbaar eigendom van iedereen, levenslang.
  • Ieder mag zijn aandeel besteden naar eigen keuze.
  • Het aanbod van goederen wordt geregeld door de vraag ernaar.
  • Omdat machines een zeer belangrijk middel tot productie zijn, behoren zij toe aan de gemeenschap, net als spoorwegen, telegraaf, telefoon, enz.

BEZINNING

Er zijn veel voorspellingen gedaan voor het jaar 2000. De meeste, zelfs van een paar jaar geleden, zaten er naast. Ook het toekomstbeeld dat de visionair Bellamy schetste is er niet gekomen. De technische vooruitgang die hij voorspelde in 2000, zit er dichter bij dan de sociale situatie. Maar wat wil je: 113 jaar… Echter: dat het er niet van gekomen is, wil niet zeggen dat zijn gedachten ons niet zouden kunnen helpen om ons te bezinnen op de huidige sociale en economische verhoudingen. Want wat we er met z’n allen tot nu toe wél van gemaakt hebben, blijkt in het jaar 2000 immers nog steeds verre van ideaal. En visionaire mensen, ook utopisten, blijven nodig. In augustus 1999 zei prof. Elisabeth Mann, dochter van Thomas Mann, in een interview met Vrij Nederland o.a : “Natuurlijk, van idealen alleen kunnen we niet leven. Die moeten wel verbonden worden met de economische realiteit.” Maar ze zei ook: “De utopisten van vandaag zijn de realisten van morgen, en de realisten van vandaag liggen morgen in hun graf.”

INTERNET

Ook op Internet is het nodige te vinden over Bellamy. Bijv. op http://www.sjsu.edu/faculty/wooda/bellamy.html van Andrew Wood, ass.professor aan de San José State University, met o.a. een afbeelding van het handschrift van de eerste pagina van ‘Looking Backward 2000-1887

Teksten van  publicaties van Bellamy, zoals The Blindman’s World (1886),  With the eyes shut (1889) en Looking Backward 2000-1887 (1887) zijn te vinden bij het Gutenberg project.
De Nederlandse Bellamy vereniging Stichting is te vinden op www.sdnl.nl/bellamy.htm